بازتاب جشن های ایرانی و اعیاد اسلامی در شعر شهریار

جشن ها ریشه در فرهنگ و آداب و رسوم یک جامعه دارند و یکی از راه های شناخت جوامع توجه به همین آداب و رسوم و جشن هاست. در آثار منظوم به جا مانده از دوران گذشته، اشاره های مستقیم و غیر مستقیمی به جشن ها شده است. شاعران از جمله کسانی هستند که در حفظ و نگهداری جشن ها نقش به سزایی داشته اند. در گذشته جشن ها و اعیاد انعکاس بیشتری در شعر شاعران داشتند، دلیل آن شاید در این بود که اکثر آن ها شاعران درباری بودند که به مقتضای شرایط در هر جشن و عید شعری را به حاکمان و پادشاهان تقدیم می کردند. با پیدایش مشروطیت شعرا از دربارها فاصله گرفتند و شعر به کوچه و خیابان راه پیدا کرد و مردمی شد و با پرداختن به موضوعات مهم روز کم کم توجه به جشن ها و اعیاد نیز کم رنگ شد. شاعران یا به این جشن ها کم پرداخته اند و یا اگر هم توجهی صورت گرفته، موقعیت زمانی جشن مورد نظر بوده است. مهمترین جشنی که این شاعران به آن توجه کرده اند، جشن نوروز بوده است.
در این پژوهش، جشن های ایرانی و اعیاد اسلامی که در شعر شهریار به عنوان یکی از شاعران بزرگ معاصر، به کار رفته اند، شناسایی و آداب و رسوم مربوط به آن ها بررسی شده است. پس از مطالعه دیوان شهریار به شناسایی هر یک از جشن های ایرانی و اعیاد اسلامی که در دیوان وی به کار رفته، پرداخته شده و عوامل مؤثر بر مقدار کاربرد این شاعر معاصر از جشن های ایرانی و اعیاد اسلامی شناسایی شده است. با توجه به بررسی به عمل آمده، از بین جشن های ایرانی، از جشن نوروز، جشن مهرگان، جشن سده و یلدا یاد شده است. هم چنین به اعیاد اسلامی فطر، ولادت پیامبر، نیمه شعبان و غدیر نیز اشارت رفته است.