مقایسه تطبیقی خداشناسی فطری از منظر صدرالمتالهین شیرازی و لایب نیتز

در این نوشتار، این پرسش مطرح می شود که از منظر ملاصدرا و لایب نیتز، آیا آدمی در فطرت خویش نسبت به خداوند معرفت دارد یا خیر؟ چرا و به چه معنا؟
در این پژوهش معلوم می شود که خداشناسی فطری می تواند دو معنا داشته باشد: اول اینکه قضیه «خدا وجود دارد» از قضایای بدیهی است؛ دوم اینکه انسان می تواند نوعی تصور ذاتی و فطری از مبدا متعال داشته باشد. هر دو فیلسوف بر خداشناسی فطری تاکید ورزیده اند.
لایب نیتز معتقد است روح انسان به عنوان یک مناد عالی، از خداوند تصور ی فطری دارد؛ درحالی که ملاصدرا خداشناسی فطری را به معنای علم حضوری می داند. هر دوی آنها با تفکیک میان ادراک بسیط و مرکب، فطری بودن معرفت خدا را اثبات و آن را بالقوه می دانند.