انحراف از هنجار در شعر صائب تبریزی

اگر امثال عرفی شیرازی (م 1999)، نظیری نیشابوری (م 1021) و طالب آملی (م 1035) را شاعران دوره ی نضج و شکل گیری سبک هندی (اصفهانی) بدانیم و از سویی دیگر شاعری چون بیدل دهلوی (م 1133) را خاتم این سبک بشناسیم، مسلمآ صائب تبریزی (م 1081) حد معادل و اوسط این شیوه به شمار می رود. اشعار او از حیث مضامین، زبان، عناصر خیال، موسیقی و محتوا به گونه ای است که باید او را صاحب سبک دانست، در شعر صائب از وقوع گویی های امثال محتشم کاشانی (م996) و از خیال بافی های افراطی بیدل خبری نیست؛ شعر او مخصوص خود اوست و حقیقتآ باید شیوه ی او را شیوه ی صائب یا «سبک صائب» نام گذاری کرد.
اکنون در این مقاله برآنیم که مضمون آفرینی های صائب را با توجه به نگرش های نو و بدیع وی نگرشی متفاوت با مضمون یابی های شاعران دوره های قبل مورد بررسی قرار دهیم.