بررسی رابطه بین مهارتهای ارتباطی و سبک های حل تعارضمدیران با توانمندی کارکنان

هدف از این پژوهش، بررسی رابطه بین مهارت های ارتباطی و سبک های حل تعارض مدیران با توانمندی کارکنان یکی از سازمان های استان خوزستان می باشد.
بدین منظور 132 نفر با روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. در این پژوهش سه پرسشنامه به کار برده شد که عبارتند از پرسشنامه های سبک های حل تعارض (راهیم، 1979)، توانمندسازی دیگران (استایمتز و تاد، 1986) و مهارت های ارتباطی (بارتون،1990).
تحلیل های الگویابی معادلات ساختاری، برازندگی الگو را با داده ها، مورد حمایت قرار دادند. شاخص های برازندگی این مدل عبارتند از: CMIN 9/41، RMSEA 08/0، GFI 92/0، AGFI 87/0، IFI 93/0، CFI 92/0، NFI 87/0، TLI 9/0 به دست آمده است. ضریب مسیر مهارت های ارتباطی به توانمندسازی (61/0= β، 001/0 P<) و ضریب مسیر سبک های مثبت حل تعارض به توانمندسازی (53/0= β، 001/0 P<) مثبت و معنی دار می باشد. همچنین ضریب مسیر سبک های منفی حل تعارض به توانمندسازی، منفی و معنی دار می باشد (73/0-= β، 001/0 P<).
در مجموع می توان نتیجه گرفت؛ روش هایی که مدیران برای حل تعارض و برقراری ارتباط با کارکنان اجرا می کنند در توانمند کردن کارکنان نقش مهمی را ایفا می کند.