تاثیر مقدار تمرین و اختصاصی بودن بازنمایی های حسی در شرایط تمرین جسمانی و تصویرسازی بر یادگیری پرتاب آزاد بسکتبال: مطالعه فرضیه ویژگی تمرین

هدف و در پژوهش حاضر اصول فرضیه اختصاصی تمرین مورد استفاده قرار می گیرد تا تعیین شود آیا اکتساب مهارت با استفاده از شیوه های تمرین جسمانی و ابعاد تمرین ذهنی طی جلسات تمرینی زیاد و کم در یادگیری، به توسعه بازنمایی حرکتی حسی - اختصاصی منجر می شود.
روش شناسی: هشتاد دانش آموز دختر راست دست و مبتدی از دبیرستان های منطقه یک شهر مشهد که دارای توانایی تصویرسازی بودند، انتخاب و با توجه به شرایط تمرین (بینایی طبیعی، چشم بند، تصویرسازی درونی و تصویرسازی بیرونی) و طول جلسات تمرین (2جلسه و 8جلسه) به طور تصادفی به هشت گروه 10 نفری تقسیم شدند. آزمودنی ها پس از شرکت در پیش آزمون، در هر جلسه بر اساس دستورالعمل تمرینی خود 30 پرتاب بسکتبال را با دریافت بازخورد آگاهی از نتیجه تمرین کردند. گروه های آزمایشی در آزمون های انتقال اول ( اجرا با چشم بند) و انتقال دوم (اجرا با بینایی طبیعی) شرکت کردند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه تصویرسازی حرکت هال و مارتین و آزمون استاندارد پرتاب آزاد بسکتبال استفاده شد. داده ها با روش آماری تحلیل واریانس دوطرفه و آزمون تعقیبی دانکن تحلیل شد.
نتایج تحلیل واریانس دو طرفه در آزمون انتقال اول و دوم نشان داد اثر اصلی شرایط تمرین، طول جلسه ها و اثر تعاملی شرایط تمرین معنی دار می باشند (05/0(p<. نتایج آزمون تعقیبی دانکن در آزمون انتقال اول نشان داد گروه تمرین بدون بینایی در 8 جلسه بهترین و گروه تمرین تصویرسازی بیرونی در 8 جلسه ضعیف ترین عملکرد را داشتند. نتایج آزمون تعقیبی دانکن در آزمون تعقیبی دوم نشان داد گروه های تمرین با بینایی در 8 جلسه بهترین و گروه تمرین تصویرسازی درونی در 8 جلسه ضعیف ترین عملکرد را نشان دادند.
به طورکلی، نتایج پژوهش حاضر نشان داد یادگیری با مد نظر قرار دادن شیوه های تمرینی متفاوت (تمرین در شرایط جسمانی و تصویرسازی) برای منابع اطلاعات آوران حسی موجود در طول تمرین، اختصاصی است و با افزایش زمان تمرین، فراگیر بیشتر به منابع آوران حسی اختصاصی، وابسته می شود. با توجه به یافته های بدست آمده فرضیه ویژگی تمرین در پرتاب آزاد بسکتبال تائید شد.