بررسی تاثیر شهرنشینی بر انتشار دی اکسید کربن در کشورهای عضو سازمان کنفرانس اسلامی (کاربرد مدل STIRPAT)

هرچند شهرنشینی غالبا در متن نوسازی اقتصادی مورد بحث قرار می گیرد، با این حال یک شاخص جمعیتی است که تراکم شهری را افزایش داده و ساختار رفتار انسانی را تغییر می دهد و در نتیجه، الگوهای مصرف انرژی خانوار را تحت تاثیر قرار می دهد. بر این اساس هدف پژوهش بررسی تاثیر شهرنشینی بر انتشار دی اکسید کربن در کشورهای عضو سازمان کنفرانس اسلامی با استفاده از رهیافت پنل دیتا و کاربرد مدل STIRPAT است.
روش به کار برده شده در پژوهش حاضر، از نوع علمی- تحلیلی بوده و هدف پژوهش کاربردی می باشد. آمار و اطلاعات مربوط به متغیرهای به کاربرده شده در پژوهش از لوح فشرده ی WDI2014 استخراج شده است. ابزار اقتصادسنجی مورد استفاده در پژوهش، نرم افزار EViews و روش اقتصادسنجی به کار برده شده در پژوهش، روش پنل دیتا بوده که دامنه زمانی پژوهش فاصله ی زمانی سال 2000 تا 2010 و قلمرو مکانی پژوهش نیز 43 کشور منتخب از کشورهای عضو سازمان کنفرانس اسلامی می باشد.
نتایج پژوهش حاکی از آن است که علامت ضرایب مطابق با مبانی نظری مورد انتظار بوده و از نظر آماری نیز معنی دار می باشند. به طوری که یک درصد افزایش در متغیرهای شهرنشینی، تولید ناخالص داخلی سرانه و شدت انرژی به ترتیب باعث افزایش 57/0، 74/0 و 55/0 درصد در انتشار گاز دی اکسید کربن می شود.
با توجه به تاثیر مثبت متغیرهای شهرنشینی، تولید ناخالص داخلی سرانه و شدت انرژی بر انتشار دی اکسید کربن، پیشنهاد می گردد که در کشورهای عضو سازمان کنفرانس اسلامی، با بهینه سازی مصرف انرژی و افزایش استفاده از منبع انرژی های نو که آلودگی کم تر ایجاد می کنند و هم چنین کارآمد کردن مصرف انرژی در تولید و ارتقای تکنولوژی های تولید و توزیع انرژی در کشورها، واقعی سازی قیمت انرژی، ارتقای استانداردهای فنی و زیست محیطی تولیدات صنایع، افزایش راندمان مصرف انرژی و گسترش آموزش های فرهنگی حفظ محیط زیست و فراهم کردن بسترهای مناسب و توسعه ی روستاها، ضمن برقراری یک توازن جمعیتی، از آلودگی هوا و انتشار دی اکسید کربن کاسته شود.