نقد تطبیقی «فضای تعلیق» در آثار آنتونن آرتو و سهراب سپهری

این تصور که مضامین « خلا » نزد آنتونن آرتو و « هیچستان » نزد سهراب سپهری به معنای نیستی باشند بیش از حد ساده انگارانه و کاملا خلاف واقع است. در حقیقت خلا مورد نظر آنها لامکان و لازمانی است پر از امکان هستی، فضایی که در آن «قطعیت موجود» جای خود را به «امکان وجود» می دهد. همان فضایی که در فلسفه پدیده شناسی پس از عمل اپوخه به دست می آید و مطلقا هر قضاوتی درباره وجود زمانی- مکانی را به حالت تعلیق در آورده تا امکان رویارویی اصیل ذهن با ماهیت پدیده ها فراهم آید. اما آرتو دچار روان نژندی است، دال بنیادین «نام پدر» که به اعتقاد لکان ساختار ذهنی هر سوژه بر آن استوار است در ذهن او به وجود نیامده و جای خود را به خلای پر رمز و راز داده است. پس آرتو محکوم به تجربه ناگزیر خلا است درحالیکه سپهری هیچستان را اختیار می کند.