اثر سایتوتوکسیک مهارکنندگان زیرواحد کاتالیتیکی (hTERT) و نوکلئوتیدی (hTERC) تلومراز در سلول های لوسمی پرومیلوسیتیک حاد

نقش مهم آنزیم تلومراز در پاتوژنز لوسمی پرومیلوسیتیک حاد (Acute promyelocytic leukemia) (APL) و هم چنین نقش این آنزیم ترنسکریپتاز معکوس در عود بیماری، ما را بر آن داشت تا اثر سایتوتوکسیک مهار تلومراز با کمک الیگونوکلئوتید مهارکننده زیرواحد نوکلئوتیدی (hTERC antisense) و مولکول کوچک مهارکننده زیرواحد کاتالیتیکی (BIBR1532) را در سلول های مشتق شده از APL مورد مطالعه قرار دهیم. در این مطالعه تجربی، جهت بررسی این که آیا مهار تلومراز با کمک hTERC antisense و BIBR1532 می تواند اثر سایتوتوکسیک در APL داشته باشد، سلول های NB4 که رده سلولی مشتق شده از APL است، با غلظت های مختلف از مهارکنندگان تیمار شدند و سپس زنده مانی سلول ها، فعالیت متابولیک و القاء آپوپتوز به ترتیب با استفاده از روش های تریپان بلو، MTT و رنگ آمیزی Annexin/PI ارزیابی شد. هم چنین برای بررسی مکانیسم های مولکولی اثر مهارکنندگان، فعالیت آنزیماتیک کاسپاز 3 و تغییرات رونویسی از ژن های مرتبط با آپوپتوز مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج به دست آمده از این تحقیق نشان داد که هدف قرار دادن تلومراز با استفاده از hTERC antisense در غلظت 45 pmol/L و BIBR1532 در غلظت75 μL میزان بقاء سلول های NB4 را پس از گذشت 24 و 48 ساعت به ترتیب به میزان تقریبی 20 و 40 درصد کاهش داده و آپوپتوز وابسته به کاسپاز را در این رده سلولی فعال می نماید. هم چنین، نتایج نشان دادند که مهار c-Myc و متعاقبا افزایش نسبت بیان Bax/Bcl-2 همراه با کاهش فعالیت تلومراز ممکن است مکانیسم دخیل در بروز اثر سایتوتوکسیک هر دو مهارکننده در سلول های NB4 باشند.  استنتاج: نتایج این مطالعه آشکار می کند که BIBR1532 و hTERC antisense دارای اثرات ضدلوسمیک در سلول های NB4 می باشد و درمآن ها برپایه مهار تلومراز می تواند برای درمان بیماران مبتلاء به APL مفید باشد.