کاربست الگوی معناکاوی کریستوا در خوانش شعری از رضا براهنی

کریستوا از مهم ترین پژوهش گران در حوزه نشانه شناسی به شمار می رود. نشانه شناسی کریستوا ‏تحت عنوان معناکاوی شناخته می شود. معناکاوی علاوه بر بررسی شبکه های دلالتی، به شبکه های ‏غیردلالتی رانه محور نیز توجه دارد. به همین دلیل، در معناکاوی با دو وجه روبه رو هستیم: وجه نمادین ‏و وجه ایمایی. وجه نمادین اساسا متوجه زبان، دلالت و قراردادهای اجتماعی است، اما وجه ایمایی متوجه رانه ها، ‏سائق ها و عواطفی است که به نحوی وارد زبان شده اند. از آنجایی که به زعم کریستوا، شعر نوعی عصیان در برابر زبان ‏است و بدین ترتیب امکان جریان یافتن وجه ایمایی را در بستر زبان فراهم می آورد، در پژوهش حاضر کوشیده شده ‏است، شعری از رضا براهنی، به طور موردی، بر اساس الگوی وی بررسی شود. این ‏بررسی نشان می دهد وجه ایمایی از طریق شگردهایی مانند اصوات مستقل،‏بی معنایی، قطع و سکوت، تکرار، وزن، هم آوایی و هم معنایی در بستر زبان پدیدار می شود. کاربست این الگو در زمینه شعرپژوهی از اهمیت ویژه ای در نقد عملی برخوردار است. ‏