کاستی های تلویزیون در تبلیغ دین

تلویزیون جمهوری اسلامی ایران به عنوان بزرگ ترین و مؤثرترین وسیله ارتباط جمعی، خود را از پایگاه دینی تعریف و رسالت تبلیغی خویش را بر آن استوار نموده است.
اقتضائات رسانه ای و نوع رویکرد و عملکرد این رسانه، همواره مجال بحث از قابلیت و ظرفیت این ابزار برای چنین رسالتی را فراهم نموده است. این مقاله با رویکرد نظری، تحلیلی و پیمایشی، در تلاش است تا با برجسته نمودن برخی مشکلات فراروی تلویزیون برای تبلیغ دین و مقایسه فضای رسانه ای آن با فضای رسانه های سنتی، به افقی از قابلیت تلویزیون برای تبلیغ دین دست یابد.
به نظر می رسد، فضای تبلیغی در رسانه ملی دارای اقتضائات خاص خود است و همچون فضای تبلیغ سنتی، دارای نقاط قوت و ضعف است. باید به تناسب اقتضائات تبلیغ دین از رسانه ملی در این زمینه بهره گرفت و در بهره گیری از آن باید به مؤلفه های پیام دین توجه ویژه نمود.