نشریه فقه، حقوق و علوم جزا
سال هشتم شماره 30 (زمستان 1402)

آب، نعمت خداوند متعال، مایه حیات زنده جانها، وسیله پیشرفتهای مادی در بخشهای صحت، صنعت و زراعت و فراهم آورنده شرایط عبادت وزندگی است. محافظت و دسترسی بر آب جزء حفظ نفس و از مقاصد شریعت اسلامی است؛ چون حفظ نفس انسانی به تمام معنی، بدون فراهم بودن آب غیرممکن به حساب میآید. منبع دوم شریعت اسلامی (سنت نبوی صلی الله علیه وآله وسلم) راهکارهایی برای محافظت از منابع آبی را در بخشهای عملی و نظری مدنظر داشته است. نصوص وارده در سنت نبوی، متضمن احکام تشریعی و اخلاقی مرتبط به آب است، روش استفاده از آب را در حالات عادی، اضطرار و عدم دسترسی کافی به آن و هنگام منازعه پیرامون آب وضع کرده است. در تحقیق حاضر با روش توصیفی - تحلیلی استنباطی که با روش جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای و اسنادی انجام شده، به دنبال دریافت روش های نظری و تطبیقی سنت نبوی شریف، پیرامون مدیریت دوام دار منابع آبی در سنتهای قولی، فعلی و تقریری پیامبر صلی الله علیه و سلم هستیم. از مهم ترین نتایج این تحقیق دریافت و معرفی روش های نظری و تطبیقی سنت نبوی برای مدیرت منابع آبی از منظر شریعت اسلامی هست.

 وکالت عقدی است که یک شخص دیگری را در انجام امری نایب خود قرار می دهد و اقرار، اخبار به حقی به ضرر خود و نفع دیگری است اکنون با توجه به این دو ماهیت، و در نوشتار حاضر، با روش توصیفی- تحلیلی و با مراجعه به منابع کتابخانه ای به دنبال پاسخگویی به این سوال هستیم که آیا اقرار قابل توکیل است و می توان انجام آن را به دیگری واگذار کرد یا خیر؟ برای حل این معضل با مراجعه به منابع فقهی و حقوقی معلوم می شود که به عقیده مشهور فقیهان اقرار مطلقا قابل توکیل نیست و عمده ترین دلیل آنان نیز شرط اصیل بودن مقر است اما با توجه به ناکافی بودن دلایل، ممنوعیت توکیل در اقرار به نظر می رسد باید قائل به صحت توکیل در اقرار بود مگر در مورد اقرار قاطع دعوی در مورد وکالت دادگستری زیرا اولا منعی در این زمینه در قانون مدنی وجود ندارد و فقط اقراری که وکیل دادگستری در جریان دعوی به ضرر موکل نماید و آن اقرار قاطع دعوی باشد معتبر نیست ثانیا با بررسی آثار برخی فقیهان می توان تمایل ایشان را به صحت توکیل در اقرار دریافت.