بعضی ها چتر به دست، بعضی ها کلاه به سر اما بیشتر آنان بی چتر و کلاه بودند که زیر باران پائیزی کنار خیابان به خط شده بودند تا پس از یک روز کاری، تن خسته را به خانه برسانند و هیچ چیز به اندازه از راه رسیدن یک تاکسی، نمی توانست آنان را خوشحال کند اما هر چه بر شدت باران و انبوه مسافران افزوده می شد، این وسیله نقلیه کمیاب تر و نایاب تر می شد. هر چند قطرات سرد باران بر سر و صورت منتظران تاکسی می نشست اما این دلیل نمی شد حتی برای لحظه ای هم که شده، چشم از آن سوی میدان که خودروها می آیند، بردارند. 20 دقیقه ای بود زیر این باران این پا و آن پا می کردیم تا این که بالاخره فرجی شد و یک تاکسی ون مقابل این