با خود می اندیشیدم، چرا مرد بزرگی مانند ایشان که هم دنیا دیده است و هم دانشمند، گاهی بر یک عقیده ناصواب چنان پای می فشرد که حتی موجب تلخی برای خود و دیگران می شود؟ او به راستی متوقع بود. از همه انتظار داشت تا به قاعده رفتار کنند و سخن بگویند. (گرچه قاعده همانی بود که او می پنداشت) و گاه چنین تصور می شد که او همه چیز را بر طبق میل خود می پسندد. نارضایتی او از اطرافیانش مثال زدنی بود. به رغم دوستان و مریدان زیادی که داشت و دائما در ارتباط با ایشان بود، اما گویی هیچ همسخنی ندارد. البته سخن گفتن با جمع را بسیار دوست می داشت و این میل در او چنان بود که در میان جمع متکلم وحده بودن را به مستمع محض