هرکسی دلش می خواهد که او را دوست بدارند و محبوب دیگران باشد. این تقاضا از حب نفس سرچشمه می گیرد.

آدمیزاده بی اختیار طالب است که دیگران برایش احترامی قائل باشند و دوستش بدارند. این تقاضا را با بذل مال نمی توان برآورده کرد؛ بلکه باید خصوصیاتی داشت که دیگران برایش ارزش قائل باشند.

برای رسیدن به این هدف، در وهله اول باید ظاهری تمیز و آراسته داشته باشیم. لباسی متناسب بپوشیم.

از ساختن سر و وضعی غیرمتعارف، بپرهیزیم. جلف و سبک نشست و برخاست نکنیم. بیهوده گو و هرزه درآ نباشیم.

خانه و محل زندگانی خود را تمیز نگه داریم. اگر رانندگی می کنیم؛ داخل وسیله نقلیه خود را بپیراییم.

در محاوره و سخن گفتن ادب و عفت کلام را نگه داریم. از شوخی های بد و به کار بردن جملات نامتناسب احتراز کنیم. متانت و وقار ظاهر را از دست ندهیم. به تعهدات اخلاقی خود سخت پایبند باشیم. اگر قولی به کسی داده ایم بکوشیم تا آن را به انجام برسانیم. هرگز پرگویی نکنیم و متانت خود را دستخوش حرافی و سبک مغزی نسازیم.

در حد امکان خود دست و دلباز باشیم و از خست و دنائت دوری کنیم. اگر این خصوصیات ظاهر و باطن را، بادقت و وسواس انتخاب کنیم و به کار بگیریم بی اختیار مردم به سوی ما جذب خواهند شد و برایمان حریم قائل خواهند گردید.

به زودی در دل های مردم جای مناسبی برای خود باز می کنیم و محبوب آنها می گردیم و این آرزوی ذاتی را برآورده می سازیم.