«مرتضی احمدی» از معتقدان به آرمان برابری و از جوانمردان جنبش کارگری بود. او از همان دهه 1320 که در راه آهن، کارگری می کرد در اندیشه کارگران بود. به همین خاطر هم بود که به باشگاه پرسپولیس که آن زمان، سمبل یک باشگاه مردمی به حساب می آمد، علاقه مند بود و سال ها برای مردم و بهبود وضعیت کارگران سرزمینش کوشید. وقتی پس از انقلاب، با تعدادی از دوستان جوان خود، راهی میدان ارگ شدیم، متوجه شدیم که ایشان، قبل از ما وارد ساختمان رادیو شده و آرشیو آن را از دستبرد، حفاظت و حراست کرده است. زیرا که عاشق بود؛ عاشق طهران، فرهنگ طهران و مردم و واژگان شان. او دلسوز فرهنگ فولکلور این شهر بود و به نوعی دایرئ المعارف زنده تهران محسوب می شد.

اما می خواهم گله کنم. متاسفانه هنرمندان، اکنون بی سر و سامان ترین قشر این کشور هستند. بی احترامی به صنف و کار و آثارشان جاری و ساری است که مرتضی احمدی نیز که عمری را در راه برابری، خون دل خورده بود نالان و خسته کرده بود. رفتار برخی مدیران هنری با هنرمندان این مملکت، کاری کرده است که دلسوزان وطن را دل شکسته و سرخورده کرده است.

مرتضی احمدی هم رفت؛ به فکر دیگر هنرمندان بویژه پیشکسوت باشیم که هر یک دری گرانبها هستند...