در هیاهو و شلوغی ایستگاه مرکزی مترو فرانکفورت چشم هایم دنبالش می گشت. دنبال اویی که شبیه بسیاری دیگر در تمام شهرهای دنیا بود.

مطمئن بودم که به جای درستی آمده ام. بارها بازدید از مراکز کاهش آسیب و مصرف مواد در اروپا کافی بود تا متوجه شوم مناطق آلوده و محل فروش مواد مخدر در نزدیکی ایستگاه مرکزی مترو است. ناگهان در میان ازدحام جمعیت، چهره آشنایی دیدم. خودش بود، درست شبیه بقیه. به سمتش رفتم، سلام کردم. با لهجه غلیظ آبادانی جواب سلامم را داد. کمی با هم گپ زدیم و از او سوالاتی پرسیدم. دانست به دنبال چه می گردم. دست هایم را گرفت و به دنبال خودش کشاند. ترسیدم از اینکه مبادا پلیس فرانکفورت مرا