داستان «مهمان های ناخوانده» چنین آغاز می شود: در یک ده کوچک، پیرزنی زندگی می کرد. این پیرزن یک حیاط داشت قد یک غربیل که یک درخت داشت قد یک چوب کبریت. پیرزن خوش قلب و مهربان بود. بچه ها دوستش داشتند. بن مایه این داستان یک چیز شگفت در خود دارد: اگر مهر دیگران را در دل داشته باشی، حتی در یک خانه قد غربیل برای همه جا هست و جا کم نمی آوری. اینها را گفتم تا یادی کنم از توران میرهادی که این روزها خانه فرهنگ نامه را که قد غربیل است، گذاشته و در خانه خودش روزگار را به آرامش می گذراند. از نگاه من، او یکی از واقع بین ترین انسان هایی است که تاکنون دیده ام. هنگامی که توان خود را رو به کاهش دید، سلوکی تازه