به قول جاهل ها: «دکی!» فکر می کردم که اوضاع چاپ شعر در همه جای دنیا خراب باشد اما نه تا این حد! دو سه هفته قبل، در جلسه ای، از طرف یکی از شاعران آوانگارد متهم شدم به اینکه نمی دانم که شعر«خیلی آوانگارد» دارد توی دنیا چه می کند و یک نفر هم بغل دست شاکی پرونده نشسته بود و به صراحت اعلام کرد که فقط در امریکا سیصد انجمن شعری وجود دارد که شعرشان خلاصه می شود در اینکه از خودشان صداهای مختلف در می آورند! و طوری هم حرف می زنند که انگار دنیا توی مشت شان است و نخ یویوی هنر دور انگشت شان! عباس صفاری را 18 سالی است که می شناسم. ساکن امریکاست سال ها و چند سال به چند سال هم سری به ایران می زند و از معدود مهاجرانی است که ارتباط ش را با زبان و شعر مادری حفظ کرده و اتفاقا به شاعری به مراتب بهتر از پیش از مهاجرت، بدل شده. شعرش هم در ایران، برای خودش مخاطب دارد و البته زمین هم نمی ماند در بازار کتاب. می خواهید بدانید درباره وضعیت شعر در امریکا چه گفته؟ «وضعیت شعر در کشور امریکا نیز از نظر مخاطب فرق چندانی با ایران ندارد. کارکرد شعر در آنجا بیشتر در موسیقی است به شکلی که الان موسیقی رپ یا سرودهای سیاهپوستان خیلی واضح متاثر از شعر است اما در این حالت نفع چندانی به شعر نمی رسد و اگر نگوییم سوءاستفاده، باید بگوییم از شعر بهره برداری می شود. همه این ها هم در بالابردن شمارگان مجموعه شعرها تاثیری ندارد به طوری که به شکل عجیبی شمارگان کتاب های شعر در امریکا که 300 میلیون جمعیت دارد مثل ایران است یعنی حدود 2000 نسخه، که فروش آنها هم دو سال طول می کشد.»