استاد «حمید ایزدپناه»، تمام عمر پربرکت خود را در راه شناخت و معرفی جلوه های گوناگون فرهنگ و تمدن کهنسال «لرستان» صرف کرد و بی شک و تردید، بزرگترین و برجسته ترین محقق در زمینه کاری خود بود. تحقیقات استاد ایزدپناه عرصه گسترده ای را از تاریخ، فرهنگ، ادبیات، شعر و موسیقی لری تا جغرافیایی تاریخی و آثار باستانی این دیار را شامل می شد. او قریب به 70 سال در این زمینه کار کرد و آثار گرانقدری از خود به جا گذاشت. اشعاری به زبان فارسی و لری سرود و متخلص به «صفای لرستانی» بود. در عین شناخت موسیقی لری، خود در این زمینه کار کرده و آهنگ هایی نیز ساخت. او کتاب های زیادی منتشر ساخت که از میان آنها می توان به آثار باستانی لرستان در 3 جلد، لرستان در گذر زمان، فرهنگ لری، فرهنگ لکی، شاهنامه لکی، داستان ها و زبانزدهای لری و شاعران در اندوه ایران اشاره کرد. اما شاید برجسته ترین و ماندگارترین فعالیتش این بود که با تلاش و کوشش او، زندان فلک الافلاک که قلعه ای تاریخی و از شاهکارهای معماری قدیم لرستان است را به موزه تبدیل کرد. آنچه توانست از آثار تاریخی لرستان جمع آوری کند، جمع کرد و در آن موزه قرار داد که اکنون از اماکن و جاذبه های دیدنی مهم خرم آباد است. به عشق ایران نفس می کشید و با عشق به لرستان زندگی می کرد. با اینکه مقیم فرانسه بود و این اقامت نزدیک به 20 سال شده بود، باز هم لری حرف می زد و لری می اندیشید و لری می سرود. عشقش لرستان بود و حتی وصیت کرد - که در صورت امکان - در جوار قلعه فلک الافلاک به خاک سپرده شود. ایزدپناه مردی بود به تمام معنا لر؛ با همه صفا و سادگی لری اش. او با همه زود می جوشید، زود دوست می شد، زود برآشفته می شد و زود هم این برآشفتگی را از یاد می برد. آدمی بود مهربان و کارش عشق ورزی بود. خصوصا به معشوق اول و آخرش که لرستان بود.