بدون هیچ ملاحظه و تعارفی خودش است. افکار و اشعارش پشت هیچ نقاب و سانسوری پنهان نشده. اصلا یکی از مهم ترین ویژگی هایش همین روراست بودن اوست. شاعر و نویسنده ای که در مخلوقات ادبی اش تنها آدم بزرگ ها نیستند که جای دارند و کودکان سرزمینش هم گروهی از مخاطبان جدی آثار او هستند. جالب این جاست که حتی حرفه و شغل او هم با کودکان گره خورده آنچنان که سال های سال در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به فرزندان ایران زمین خدمت کرد. احمدرضا احمدی، بهار 75 سال قبل در کرمان دیده به جهان گشود اما چند سال بعد به همراه خانواده اش راهی تهران شد. از دارالفنون؛ مدرسه ای فارغ التحصیل شد که بسیاری از چهره های درخشان هم نسل او در آن تربیت شده اند. برخلاف نقدی که این روزها به دوری اهالی کتاب از مطالعه شنیده می شود کتاب و فیلم بخشی جدانشدنی از ساعات روزمره زندگی اش است. بواسطه همین علاقه بی حد و اندازه اش به مطالعه، به ادبیات کهن و معاصر هم احاطه بسیاری دارد. اصلا همین آشنایی عمیق با شعر نیما بود که منجر به پی ریزی حرکتی متفاوت در شعر معاصر از سوی او شد. سروده هایش از همان ابتدا، در دهه چهل مورد توجه اهالی شعر و حتی منتقدان ادبی قرار گرفت. تا زمانی که در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در سمت مدیر تولید موسیقی بود کارهایی از جمله تدوین ردیف موسیقی ایرانی، آوازهای محمدرضا شجریان، شعرخوانی و دکلمه اشعاری از نیما یوشیج، احمد شاملو، نادر نادرپور، فروغ فرخزاد و... با نظارت او انجام شد. حالااو چند روزی ست که میهمان یکی از بیمارستان های پایتخت شده. آن طور که خانواده این شاعر و نویسنده کشورمان می گویند؛ تنها 22 درصد از قلب او کار می کند؛ ریه اش آب آورده و شرایط چندان مساعدی ندارد. باید امیدوار بود به برگشتن ورق روزگار و سلامتی احمدرضای احمدی...