گفتم: «یک پاکت سیگار بده». پاکت را گذاشت روی پیشخوان مغازه. اسکناس لول شده را از جیبم درآوردم و گذاشتم روی پیشخوان. سعیدآقای بقال داشت توی دخلش پی پول خرده می گشت که باقی پول سیگار را برگرداند. شب بود. چند دقیقه مانده بود شب تمام شود و فردا شروع شود. چراغ آخرین بقالی غبارگرفته کلاسیک در آن خیابان بلند در گوشه شرقی تهران که هنوز اصالت خود را با سوپرمارکت های لوکس تاخت نزده بود، در میان چراغ های خاموش و کرکره های پایین کشیده مغازه ها، روشن بود. چراغ بقالی سعیدآقای بقال شب را به عقب می راند. باور اینکه نیمه شب شده است را مخدوش می کرد. وقتی مغازه سعیدآقا باز بود، یعنی هنوز شهر از عشاق خالی نیست.