وقتی عادله خسته شد و دیگر روی تشک فنردار خوشخواب نپرید از آسمان برگشت به زمین. چشمانش باز و بسته شد. سقف بسته شد و عادله چراغ سقف را دید.

:خب گردشی بود! سقف را نگاه می کرد و خیال می بافت و برای خودش زیر لب احمدی آی احمدی را رج می زد.

همان جا خوابش برد و برای اولین بار از موقعی که آمده بود هتل، خستگی، جهیدن، گردش، کار خودش را کرده بود. خوابید همان جا تا قوقولی قوقوی حیاط پشت هتل که همیشه مسافرها را بیدار می کرد و شاکی. از جا پرید. تخت را مرتب کرد. به خودش می گفت: کوجا رفتم؟ کیا دیدم؟ از این کله به اون کله؟ حالام که وقت کارس. خوابیدم! الای پیر نشی که شده ی، الای درمونده نشی که شده ی. دوید رفت پیش جهانگیر که تازه رسیده بود آشپزخانه و برنامه صبحانه مسافرها را رو می کرد.