فرد مبتلا به اختلالات پارانوئید که معمولا (و نه البته در همه موارد) ابروهایی فشرده دارد، عصبی است، همواره در حال سرزنش کردن دیگران است و رفتاری دوقطبی دارد، چنین فردی دنیا را یا سیاه می بیند یا سفید؛ یعنی آدم ها و پدیده های اطراف را دو دسته می بیند یا با ما هستند یا علیه ما در یک کلام یعنی دوست یا دشمن.

حال این سوال به ذهن می رسد که آیا ممکن است والدین و نوع تربیت در کودکی مبنای اختلال پارانویا در افراد مبتلا به این بیماری باشد و چه رفتارهایی کودک را به سمت بیماری سوق می دهد؟

فرشاد رضایی در گفت و گو با «ایران» این گونه پاسخ می دهد: افراد مبتلا به اختلال پارانوئید در کودکی روابط محدودی داشته اند و به دلیل ضعف در روابط اغلب مورد تمسخر قرار گرفته و طرد شده اند یا اینکه یکی از والدین آنها بی عاطفه، سختگیر و تحقیر کننده بوده و از کودکی این پیام به او منتقل شده که مرتکب خطایی شده و سزاوار مجازات است، بنابراین چنین فردی به طور پیش فرض تصور می کند همواره ممکن است مورد حمله و سوء استفاده اطرافیان قرار گیرد.

این روان شناس ادامه می دهد: معمولا والدین این افراد، کمال گرا بوده و تحمل هیچ اشتباهی را نداشتند و به خاطر اشتباهاتی که کودک مبتلا به اختلال پارانوئید داشته او را بشدت تنبیه کرده اند.