بغض دارد، گاهی هم صدایش می لرزد، ذکر بسم الله الرحمن الرحیم از دهانش نمی افتد. یک ورد دیگری هم می خواند که به عربی غلیظ است، اما مگر می تواند در آن شرایط حساس چیزی غیر از دعا باشد؟ گزارشگر مصری چیزی بود شبیه به جواد خیابانی خودمان در بازی ایران و استرالیا.

فیلم بازی مصر و کنگو را اگر ندیده اید حتما ببینید. بیشتر به قیافه محمد صلاح بازیکن تیم لیورپول توجه کنید. پشت ضربه پنالتی ایستاده. می شود صدای ضربان قلبش را از پشت دوربین شنید. نیم نگاهی به مردم کشورش که در ورزشگاه حضور دارند می کند. دوربین برای دو ثانیه رویش مکث می کند و سپس روی صورت هواداران زوم می شود. یکی دارد انگشتانش را می جود. یکی از ترس چشمانش را بسته. مشت یکی گره شده و یکی هم هست که دارد اشک می ریزد؛ اگر ضربه گل نشود چه؟ دقیقه 94، پنالتی و کمتر از 11 متر تا رسیدن به جام جهانی. بدون شک یکی از سخت ترین پنالتی های تاریخ فوتبال را همین محمد صلاح زده است. کسی چه می داند، شاید در همان دو ثانیه ای که به مردم کشورش نگاه کرد، غم عالم روی سرش خراب شد. خواست تا انتقام همه خیانت هایی که به کشورش شده را یک جا بگیرد. یکشنبه شب این محمد صلاح بود که لباس نظامی پوشیده بود و پشت توپ آماده شلیک. کسی چه می داند شاید در آن لحظه به حسنی مبارک، به ژنرال السیسی، به مرسی و به همه کسانی که نقشی در سیاست کشور مصر بازی کرده بودند هم فکر کرد، اما کار بزرگ را خودش انجام داد. او تابلویی را کشید و در دیوار تاریخ مصر آویزان کرد که شاید فرعون هم با آن همه عظمت مثال زدنی توانش را نداشت. محمد صلاح تاریخ را از نو نوشت و کاری کرد که هیچ نظامی تا به حال نکرده بود. انقلاب او یک نفره بود، اما تفاوتش با همه انقلاب های مصر این بود که برعکس فروپاشی، دل ها را به هم گره زد و باعث شد تا حتی مخالفان هم اشک شوق بریزند و حسرت 28 ساله صعود به جام جهانی را درجشن بزرگشان از یاد ببرند.