در ادبیات ما شاعران بسیار زیادی درباره شب یلدا به عنوان بلندترین شب سال صحبت های زیبایی کرده اند و به اعتقاد من هم یلدا، شب زیبایی است.

خوب است وقتی اعضای فامیل و خانواده در این شب دور هم جمع می شوند، حافظ، سعدی، مولانا را مهمان یلدای خود کنند و تکه هایی از این کتاب ها را بخوانند که روح شان تازه شود: یلدانشینان می توانند به اعتبار همان سنت های دیرینه، تفالی به دیوان حافظ بزنند یا حکایتی از سعدی بخوانند. خیلی ها فکر می کنند سعدی فقط بنای نصیحت دارد اما چنین چیزی نیست.

سعدی به جز حکایت هایش، غزلیات بسیار زیبایی هم در مورد عشق، هیجانات قلب آدمی و بسیاری چیزهای دیگر دارد که خواندن آنها خالی از لطف نیست و روح را جلا می بخشد.

حقیقتا این سطح زیبایی که در ادب فارسی ما نهفته است، گاهی مرا مبهوت می کند و با خودم فکر می کنم ما در تاریخ ادبیات مان چه نوابغی داشتیم.

شاید بزنگاه هایی مانند شب یلدا بهترین فرصت همنشینی دوباره با آنها باشد تا به این بهانه یادی از بزرگمردان تاریخ ادبیات مان کنیم و نیم نگاهی بر هنرمندی شان بیندازیم.