خودش در آخرین کتابش از حرف هایی که بتازگی زده، غافل نبوده است. او در «شب طاهره» بسیار تنانگی و زن بودن را رعایت می کند. به عبارتی می توان گفت اولین دوره داستان نویسی زنان ایرانی، دوره افشاگری است، دوره ای که زن ها می گویند مردها چه ظلمی به ما کرده اند. در این دوره مردان هیولا و زنان قربانی هستند.

دوره بعدی دوره برابرخواهی است که نمونه بارز آن زری سووشون است. دسته سوم که تقریبا متاخرترین دوره زنان تولید شده در ادبیات ایران را شامل می شود، دوره ای است که زنان به خویشتن یابی توجه دارند که در آن به این مساله پرداخته می شود که من به عنوان زن از نظر هویتی که هستم و چه می توانم بکنم. این بخش سوم را زنان ما از دهه 70 و 80 تقریبا آغاز کردند. در این دوره از نظر زن، مرد متفاوت با زن، نه بالادست و نه پایین دست است و در این نقطه است که بهترین اتفاقات ادبی در ایران رخ می دهد. با همان لهجه شیرین کرمانی حرف می زند و همواره روحیه زنانه اش را برای نوشتن از خرده فرهنگ های کرمان حفظ کرده است. بلقیس سلیمانی، نویسنده است و به نظرش زن وقتی می تواند زنانه بنویسد که از تنش و با تنش بنویسد، چون تن تجلی تفکر است. او در جلسه ای که در تالار شریعتی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه فردوسی برگزار شده بود از این گفت که زنان از چه می نویسند و برای چه می نویسند. تنانه نوشتن به نظر او محل تجلی عرصه های اجتماعی است. اما این سوال را نیز مطرح می کند که آیا زنان می توانند زبان ویژه خود را خلق کنند و بنویسند؟ نویسنده رمان «بازی آخر بانو» در جواب این سوال نیز می گوید زنان می توانند، اما برای آن که بتوانند به چنین مهمی دست یابند باید سبک خاص خود را به دست بیاورند و از طرف دیگر باید ذهنیت زنانه داشته باشند. سلیمانی که جنگ در بسیاری از آثارش نمود اساسی دارد، معتقد است که بروز و ظهور زنان در عرصه های مختلف نیز از همان زمان یعنی دوران هشت سال دفاع مقدس بیشتر و جدی تر شد چون وقتی مردها به جنگ رفتند طبیعتا این زنان بودند که باید در حوزه های اداری و کاری کارهای آنها را به عهده می گرفتند.