علل تداوم جنگ ایران و عراق پس از فتح خرمشهر

جنگ ایران و عراق طولانی ترین جنگ میان دو کشور از زمان جنگ جهانی دوم تاکنون به شمار می رود. این طولانی بودن موجب طرح شبهه ای پیرامون آن گشته که تاکنون در اثر پژوهشی مستقلی مورد بررسی قرار نگرفته است. اثر حاضر با هدف پاسخگویی به این شبهه به این مسئله می پردازد که علل تداوم جنگ ایران و عراق پس از فتح خرمشهر چیست؟ در پاسخ به این سوال، فرضیه مقاله بیان می کند که طبق نظریه واقع گرایی ایران تا زمانی که از جانب عراق احساس رفع خطر ننمود و اطمینان لازم نسبت به رسیدگی موضوع در سازمان ملل برای مشخص شدن شروع کننده جنگ را پیدا نکرد حاضر به قبول آتش بس نشد. یافته های پژوهش نشان می دهد طبق نظریه واقع گرایی در محیط آنارشیک خودیاری تن ها شیوه تامین امنیت است. لذا ج.ا. ایران تا زمانی که خاک کشور در اشغال نظامی بود و کشور متجاوز از سوی سازمان ملل معین نشده بود هرگونه توقف جنگ می توانست مجالی برای احیای قدرت متجاوز فراهم نماید. به علاوه تحولات سیاسی خاورمیانه بعد ها نشان داد که عراق به هیچ وجه قابل اعتماد نیست و پذیرش آتش بس می توانست نتیجه ای مشابه اشغال بلندی های جولان توسط اسرائیل و یا اشغال کویت به همراه آورد. برای انجام پژوهش حاضر از روش کتابخانه ای استفاده شده است.