جایگاه پیشگیری وضعی در قانون رسیدگی به تخلفات رانندگی مصوب سال 1389

آمار تصادفات، جرائم رانندگی و تلفات انسانی ناشی از آن ایران را از نظر شاخصه های ایمنی ترافیک و تصادفات رانندگی در ردیف کشورهای کمترایمن جهان قرارداده است. با توجه به اینکه با شناخت علل وقوع جرائم و با اتخاذ راهکارهای پیشگیرانه مناسب می توان از وقوع آنها جلوگیری به عمل آورد.در چنین شرایطی قانون گذار بایستی با سیاست جنایی سنجیده در عرصه قانون گذاری، قوانینی را وضع نماید که پاسخگوی شرایط حاضر بوده و در راه پیشگیری از تخلفات کارایی لازم را داشته باشد. موضوع این نوشتار بررسی سیاست تقنینی ایران در پیشگیری وضعی از جرائم در قانون جدید رسیدگی به تخلفات رانندگی میباشد. پیشگیری وضعی نوعی از تدابیر پیشگیرانه غیر کیفری است که ناظر بر کاهش فرصت های ارتکاب تخلفات و جرائم است. هدف از این بررسی تعیین این موضوع می باشد که قانونگذار در تصویب مقررات جدید تا چه حد اصول پیشگیری وضعی را در نظرداشته است.در این تحقیق پیشگیری وضعی در قانون جدید رسیدگی به تخلفات رانندگی بر اساس مدل کرنیش و کلارک در 5 محور شامل کاهش منافع حاصل از ارتکاب جرم، کاهش تحریک بزهکاران، افزایش خطر ارتکاب جرم، افزایش زحمت و تلاش ارتکاب جرم و حذف بهانه ها مورد بررسی قرار گرفته و سوالات و فرضیات تحقیق بر این اساس تدوین شده است.