بررسی تاثیر کارشیفتگی بر بهره وری مدیران ستاد فرماندهی ناجا

هدف پژوهش حاضر بررسی وضعیت کارشیفتگی در بین مدیران ستاد فرماندهی ناجا و تاثیر آن بر بهرهوری مدیران است. کارشیفتگی به معنای صرف میزان فراوانی از وقت در کار است و از آن جایی که مدیران و روسای ستاد فرماندهی بیش از سایر کارکنان در سازمان حضور دارند، مطالعه تاثیر این پدیده بر بهرهوری آنان ضروری به نظر می رسد. این پژوهش از نظر گردآوری داده ها، توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری شامل مدیران و روسای با جایگاه شغلی 17 و 18 ستاد فرماندهی ناجا به تعداد 560 نفر بوده که حجم نمونه از طریق فرمول کوکران 233 نفر برآورد شده است. برای گردآوری داده ها از دو پرسشنامه استاندارد کارشیفتگی اسپنس و رابینز و بهرهوری نیروی انسانی هرسی و گلداسمیت استفاده شده است. پرسشنامه ها در پژوهشهای گذشته استفاده شده اند و روایی آنها توسط کارشناسان تایید شده است. برای بررسی پایایی آنها نیز ضریب آلفای کرونباخ محاسبه شد که به ترتیب 79/0 و 81/0 برای کارشیفتگی و بهرهوری نیروی انسانی محاسبه شدند. یافته ها نشان میدهد که پدیده کارشیفتگی غیرمشتاقانه در بین مدیران ستاد فرماندهی ناجا وجود دارد و این پدیده بر بهرهوری آنان موثر است به نحوی که 40 درصد از تغییرات بهرهوری را پیش بینی میکند. نقش متغیر اشتیاق درونی به کار در تبیین متغیر وابسته، یعنی بهرهوری نیروی انسانی نسبت به سایر متغیرها بیشتر است؛ زیرا برای این متغیر به ازای یک واحد تغییر در انحراف معیار اشتیاق درونی به کار، به اندازه 882/0 واحد در بهرهوری مدیران ستاد فرماندهی تغییر ایجاد میکند. براساس یافته ها پدیده کارشیفتگی در بین مدیران میبایست مدیریت شود و میتوان با تشخیص نیازهای متفاوت مدیران، تدوین نظام پاداش متناسب با نیازها و غنای شغلی باعث افزایش بهرهوری در بین مدیران شد.