امنیت رژیم و منطق اتحادها در خاورمیانه

این مقاله به‏ دنبال فهم نظام‏ مند منطق اتحادهای ناپایدار در خاورمیانه پساانقلاب‏ های عربی است. دولت‏ های خاورمیانه بر چه اساسی وارد اتحاد با یکدیگر می ‏شوند و رفتار ایتلاف‏ سازی سیال آنها تحت تاثیر چه متغیرهایی است؟ برخلاف رویکردهای جریان اصلی در تبیین ماهیت اتحادها، متغیرهایی همچون موازنه قدرت، آنارشی، هویت و تهدیدات خارجی به ‏تنهایی قادر به فهم سازوکارها و پیچیدگی‏ های تجربی رفتار اتحادسازی دولت‏ های خاورمیانه نیستند. مقاله حاضر با بهره‏ گیری از نظریه‏ های اتحاد در روابط بین‏ الملل، چارچوب تلفیقی «امنیت رژیم» را به عنوان رویکرد آلترناتیوی در فهم ریشه‏ های اتحاد در خاورمیانه پیشنهاد می‏ کند. به ‏رغم تحول در محیط بین ‏المللی و منطقه ‏ای، منافع اصلی برای هر کدام از دولت‏ های خاورمیانه هنوز تامین بقا و امنیت رژیم سیاسی آنهاست. در واقع، گزینه‏ های روابط خارجی و اتحادسازی دولت‏ های خاورمیانه مبتنی بر کنش پویای آنها به ‏منظور حفظ امنیت رژیم حاکم در مقابل تهدیدات بالقوه داخلی و خارجی است. در چنین شرایطی، اتحادها به عنوان ایتلاف‏ های فراملی میان متحدان بالقوه برای تامین بقای رژیم‏ های سیاسی فرمول‏ بندی می‏ شود. در راستای آزمون ایده اصلی مقاله، به بررسی موردی ایتلاف ‏های منطقه‏ ای خاورمیانه پرداخته می‏ شود.