ارزیابی کیفیت زندگی کاری در رانندگان تاکسی های شهری: مطالعه موردی در شمال غربی ایران

کیفیت زندگی کاری یکی از مولفه های مهم سازمانی و تاکسی متداول ترین سیستم حمل و نقل در شهرهای کوچک است. این مطالعه با هدف ارزیابی کیفیت زندگی کاری و عوامل موثر بر آن در رانندگان تاکسی شهری انجام شد.

این مطالعه توصیفی تحلیلی بر روی 176 نفر از رانندگان تاکسی شهری یکی از شهرهای جنوب استان آذربایجان غربی صورت گرفت. افراد به روش سرشماری و با در نظر گرفتن معیارهای ورود وارد مطالعه شده و به پرسشنامه ای دو قسمتی (اطلاعات دموگرافیک و کیفیت زندگی کاری والتون) پاسخ دادند. در نهایت آنالیزهای آماری با استفاده از نرم افزار SPSS 24 در سطح معناداری 0/05 انجام شد.

 تعداد 18 راننده در سطح پایین، 151 راننده در سطح متوسط و مابقی در سطح بالایی از کیفیت زندگی کاری  قرار داشتند. همبستگی ضعیف و مثبتی بین سن و سابقه کاری و نمره کیفیت زندگی کاری برقرار بود. تفاوت معناداری در برخی از ابعاد کیفیت زندگی کاری بر اساس ویژگی های فردی رانندگان وجود داشت؛ اما به صورت کلی، میانگین نمره کیفیت زندگی کاری با عوامل فردی از قبیل سطح تحصیلات، وضعیت تاهل و شاخص توده بدنی رانندگان، ارتباط معناداری نداشت.

وضعیت کیفیت زندگی کاری در اغلب رانندگان در سطح پایین و متوسط قرار داشت. به صورت کلی، میانگین نمره کیفیت زندگی کاری با عوامل فردی از قبیل سطح تحصیلات، وضعیت تاهل و شاخص توده بدنی رانندگان، ارتباط معناداری نداشت. مطالعات جامع تری در این زمینه مورد نیاز است.