مقاومت های آنتی بیوتیکی در سویه های انتروکک جدا شده از فاضلاب شهر تهران

انتروکوک ها دومین عامل ایجاد کننده عفونت های ادراری، سومین عامل باکتریمی و عفونت های بیمارستانی می باشند. در حال حاضر ونکومایسین یکی از داروهای موثر در درمان عفونت های ناشی از انتروکک ها می باشد. شیوع روزافزون انتروکوک های مقاوم به ونکومایسین (VRE) در جهان و توانایی این میکروارگانیزم ها در ایجاد عفونت های خطرناک لزوم مطالعه بیشتر در خصوص این باکتری ها را نشان می دهد. با توجه به استفاده از فاضلاب ها برای آبیاری محصولات کشاورزی و نظر به اینکه امروزه انتروکک ها به عنوان مخازنی جهت انتشار ژن مقاومت به آنتی بیوتیک ها به حساب می آیند، حضور سویه های مقاوم در فاضلاب می تواند خطری جدی برای بهداشت جامعه باشد. این مطالعه با هدف تعیین مقاومت های آنتی بیوتیکی درسویه های انتروکک جدا شده از فاضلاب شهر تهران انجام گرفت.
چهار مرتبه نمونه گیری از تصفیه خانه اکباتان فاضلاب شهر تهران در فاصله زمانی سال 1384 تا 1385 انجام گرفت. پس از جداسازی انتروکوک ها بر روی محیط اختصاصی انتروکوک (ME agar) حاوی 4 mg/ml آنتی بیوتیک ونکومایسین و با استفاده از تست های بیوشیمیایی مانند تخمیر قندها، استفاده از آرژنین، رشد در دمای 45 درجه و رشد در نمک 6.5 درصد نمونه ها تعیین هویت شدند و سپس تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی به دو روش دیسک دیفیوژن جهت آنتی بیوتیک های (ونکومایسین، آمپی سیلین، کلرامفنیکل، سیپروفلوکساسین، تتراسایکلین، اریترومایسین و جنتامایسین) و MIC جهت آنتی بیوتیک ونکومایسین به روش Micro dilution broth test انجام شد.
از 131 ایزوله مقاوم به 4 mg/ml ونکومایسین، 98 (%75) سویه Enterococcus gallinarum، 24 (%18) ایزوله از نوع E. faecium و 9 (%7) ایزوله به صورت E. casseliflavus شناسایی شدند. در مورد مقاومت های آنتی بیوتیکی در مورد تمام آنتی بیوتیک ها (بجز کلرامفنیکل) افزایش قابل ملاحظه ای در میزان مقاومت ایزوله های جدا شده در سال 1385 نسبت به ایزوله های جدا شده در سال 1384 مشاهده شد.
نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که E. faecium و E. gallinarum شایع ترین سویه های موجود در فاضلاب شهری تهران بودند و E. casselifavus کمترین شیوع را در میان سویه های جدا شده نشان دادند. نتایج مطالعه حاضر افزایش قابل توجهی در میزان مقاومت سویه های انتروکک جدا شده در سال 1385 نسبت به آنتی بیوتیک های مختلف (بجز کلرامفنیکل) در مقایسه با سویه های جدا شده در سال 1384 نشان می دهد. همچنین با توجه به نتایج این تحقیق با مشاهده میزان بالای مقاومت در گونه های E. casseliflavus و E. gallinarum می توان انتقال پلاسمیدی این ژن ها را در شرایط طبیعی پیشنهاد نمود.