آنزیم های کبد در 200 بیمار مبتلا به هپاتیت حاد ویروسی C, B, A

هپاتیت حاد ویروسی، یکی از انواع بیماری های التهابی است که موجب آسیب سلول های کبد می شود. هپاتیت حاد ویروسی توسط یکی از 5 ویروس هپاتیت A، هپاتیت B، هپاتیت C، هپاتیت D و هپاتیت E ایجاد می شود. در جریان هپاتیت حاد ویروسی به علت تخریب سلول ها، آنزیم های کبد افزایش می یابند. سطح بیلی روبین سرم و زمان پروترومبین نیز افزایش می یابند که نقص شدید عملکرد کبد را خبر می دهند. هدف از این مطالعه، یافتن وجود ارتباط احتمالی در میان افزایش آنزیم های کبد با میزان آسیب و اختلال عملکرد سلول های کبد در مبتلایان به هپاتیت های ویروسی A، B و C بود.
در این مطالعه، 200 بیمار مبتلا به یکی از هپاتیت های حاد ویروسی A، B و C مورد بررسی قرار گرفتند. هیچ گونه محدودیت سنی، نژادی، و جنس در انتخاب بیماران در نظر گرفته نشد و فقط بیمارانی که در سابق قبلی، شواهدی از کم خونی همولیتیک و یا بیماری انسدادی مجاری صفراوی داشتند و یا در مرحله مزمن بیماری هپاتیت بودند از جریان مطالعه خارج شدند. هر یک از بیماران بعد از معاینات بالینی از نظر آمینوترانسفرازهای کبد (SGOT) AST، (SGPT) ALT، آلکالن فسفاتاز (ALK.P)، آنزیم LDH، زمان پروترومبین (PT)، سطح بیلی روبین (Bill) و شمارش گلبولی مورد بررسی قرار گرفتند.
در این مطالعه از 200 بیمار مبتلا به هپاتیت حاد ویروسی، %21 به هپاتیت A، %57 به هپاتیت B و %22 به هپاتیت C مبتلا بودند. نسبت ابتلا مرد به زن 2.5 به 1 بود. بیشترین گروه سنی مبتلایان را رده سنی 21-40 سال تشکیل می دادند. مبتلایان به هپاتیت A، بیشترین میزان افزایش آنزیم های کبدی را نشان دادند به ترتیبی که بیشترین میزان افزایش آنزیم های AST، ALT در محدوده 1500-2500 واحد (و بالاتر) و آنزیم آلکالن فسفاتاز (در محدوده 500-1500 واحد) مربوط به مبتلایان به هپاتیت A بود اما بیشترین میزان افزایش بیلی روبین تام در سطح 20 mg/dl (و بالاتر) و بیشترین میزان افزایش زمان پروترومبین (PT) در سطح 17 ثانیه (و بالاتر) مربوط به مبتلایان به هپاتیت B بود.
افزایش آمینوترانسفرازها در هپاتیت حاد ویروسی نوع A با اختلال در عملکرد کبد همراه نیست. در هپاتیت های حاد ویروسی نوع B و نوع C، علیرغم اینکه میزان افزایش آمینوترانسفرازها کمتر است اما سطح بیلی روبین و زمان پروترومبین به میزان بیشترین افزایش می یابد و اختلال در عملکرد سیستم کبدی بارزتر است. در این موارد، عملکرد سلول های کبد در جهت کونژوگه کردن بیلی روبین و دفع آن در صفرا کاهش یافته است. علاوه بر این، تولید پروتئین های سیستم انعقادی نیز کاهش یافته اند.