مجله دانشکده پزشکی اصفهان
پیاپی 292 (هفته اول شهریور 1393)

سلول های آدرنوکورتیکال نابه جا در بیضه ی بیماران مبتلا به CAH (Congenital adrenal hyperplasia) مشابه با غدد آدرنال هایپرپلاستیک می شوند و تومور تستیکولار ایجاد می کنند که تحت عنوان TART (Testicular adrenal rest tumor) شناخته شده اند. این تومور به صورت مکرر در بالغین مرد مبتلا به CAH یافت می شود و اغلب خوش خیم است؛ اما به علت محل تومور (بیضه) می تواند باعث انسداد مجرای سمنیفروز، اختلال عملکرد گنادها و نازایی شود. بنابراین تشخیص و درمان تومور در مراحل اولیه اهمیت دارد. این مطالعه با هدف تعیین فراوانی نسبی تومور بازمانده آدرنال در بیضه (TART) در اطفال مبتلا به هایپر پلازی مادرزادی آدرنال (CAH) به انجام رسید.
این مطالعه یک مطالعه ی توصیفی- تحلیلی بود که در سال 1390 در مرکز آموزشی درمانی الزهرا (س) اصفهان به انجام رسید. برای 44 بیمار مبتلا به CAH با سن زیر 20 سال که به این مرکز مراجعه کردند، جهت تشخیص توده ی قابل لمس معاینه ی دقیق بیضه و اسکروتوم و نیز سونوگرافی بیضه انجام شد. در روز مراجعه، قد، وزن و فشار خون اندازه گیری و کنترل بیماران بر اساس قد و وزن و سطح سرمی 17-هیدروکسی پروژسترون ارزیابی شد. در نهایت، فراوانی نسبی تومور در بیماران و ارتباط آن با سطح سرمی 17-هیدروکسی پروژسترون، دوز داروی مصرفی، میزان کنترل بیماری و طول مدت بیماری بررسی گردید. داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه ی 20 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
در 2 بیمار (5/4 درصد) TART گزارش شد که در یکی از آن ها تومور دو طرفه در پل فوقانی هر دو بیضه گزارش شد و در دیگری تومور در ناحیه ی مدیاستینوم بیضه ی چپ رویت شد. هر 2 بیمار در محدوده ی سنی 20-15 سال، تحت کنترل هورمونی و درمان کافی و مناسب بیماری و مبتلا به گونه ی از دست دهنده ی نمک بودند و هیچ یک از 2 بیمار، اختلال عملکردی گناد نداشتند. متوسط اندازه ی تومور mm 14 بود. سطح سرمی 17-هیدروکسی پروژسترون در بیماران مبتلا به TART کمتر از سایر بیماران بود و در هیچ کدام از بیماران توده ی قابل لمس در معاینه یافت نشد.
محدوده ی سنی 2 بیمار مبتلا (بالای 15 سال)، بیانگر رابطه ی طول مدت بیماری و شیوع تومور می باشد. معاینه ی بالینی برای تشخیص تومور از دقت کافی برخوردار نیست و توصیه می شود برای تمامی بیماران به صورت دوره ای سونوگرافی انجام گردد.

هدف از این تحقیق، دستیابی به یک روش قابل اعتماد برای پیشگویی متاستاز در مبتلایان به سرطان سینه بود.
در این مطالعه از آنالیز میکرو آرایه ی DNA مربوط به تومور سینه در 78 بیمار جوان با شرایط یکسان (34 نفر با متاستاز و 44 نفر بدون متاستاز) استفاده و تلاش شد تا با مقایسه ی عملکرد چند طبقه بندی کننده ی مطرح روی بیان ژن های آن ها، یک سیستم پیشگویی قوی برای متاستاز به دست آید. برای این امر، طبقه بندی کننده های SWLDA (Step wise linear discriminate analysis)، ماشین بردار پشتیبان (SVM یا Support vector machine) و K نزدیک ترین همسایه (KNN یا K-Nearest Neighbours) با استفاده از روش LOO (Leave one out) بر روی 231 ژن انتخابی به کار برده شد تا این نمونه ها را به دو گروه با و بدون متاستاز تفکیک کنند.
روش SVM با کرنل خطی از نظر میزان صحت، Sensitivity و Specificity بهترین روش است. SVM با استفاده از کرنل خطی توانست با Sensitivity بیش از 84 درصد و Specificity نزدیک به 82 درصد به تفکیک دادگان بپردازد.
البته در مورد روش SWLDA مزیتی که وجود دارد این است که این طبقه بندی کننده قبل از دسته بندی از یک مرحله ی انتخاب ویژگی بهره می برد که این مساله پیچیدگی تابع تصمیم گیری را کمتر و تعمیم پذیری طبقه بندی کننده را بیشتر می کند.

بروسلا یک عامل بیماری زا و تهدید کننده ی سلامتی برای انسان و احشام در کشورهای در حال توسعه است. سویه های تخفیف حدت یافته ی بروسلا، امروزه به عنوان واکسن هایی برای جلوگیری و کنترل بروسلوز در حیوانات به کار می رود. اما به دلیل مشکلات حاصل از این واکسن ها، شناسایی کاندیداهای جدید به منظور توسعه ی واکسنی زیر واحد مورد نظر است. ایمنی سلولی، ایمنی غالب در حفاظت حیوان علیه بروسلوزیس است. از این رو، کاندیداهای مد نظر باید بتوانند سیستم ایمنی سلولی را تحریک و در آن نسبت به خود خاطره ایجاد کنند. یکی از روش هایی که به منظور بررسی قدرت ایجاد خاطره در سلول های T به وسیله ی آنتی ژن استفاده می شود، آزمایش بررسی تکثیر می باشد. در این مطالعه، تکثیر سلول های طحالی موش های ایمن شده با پروتئین 31Omp بروسلا ملی تنسیس با استفاده از دو روش ارزیابی تکثیر بر مبنای استفاده از Carboxanil ide-5-tetrazolium-(H2)-(sulphenyl-5-nitro-4-methoxy-2)-bis-(3،2) (XTT) و (Diphenyltetrazolium Bromide -5،2-(yl-2-Dimethylthiazol-5،4)-3) (MTT) بررسی شد.
موش های BalB/c با استفاده از PBS (Phosphate buffered saline)، 31Omp نوترکیب و واکسن بروسلا ملی تنسیس 1.Rev کشته شده ایمن شدند. 30 روز پس از آخرین تزریق، موش ها کشته شدند و طحال آن ها جدا گردید. سلول های تک هسته ای طحال به دست آمده در مجاورت 31Omp (μg/ml 5/2 و 5) نوترکیب قرار گرفتند. میزان تکثیر با اضافه کردن محلول های XTT یا MTT اندازه گیری و تغییر رنگ حاصل شد.
لنفوسیت های طحال موش هایی که با پروتئین نوترکیب 31Omp ایمن شده بودند، بعد از مواجهه ی مجدد با این آنتی ژن، شروع به تکثیر کردند و این تکثیر، تفاوت معنی داری با تکثیر طحال موش های ایمن شده با PBS نشان می داد (010/0 > P). علاوه بر این، طحال موش های ایمن شده با 1.Rev در مقایسه با گروه PBS تکثیر بیشتری نشان داد (010/0 > P). همچنین سهولت استفاده از آزمایش ارزیابی تکثیر با استفاده از XTT نیز نشان داده شد.
پروتئین 31Omp توانایی تحریک ایمنی سلولی را دارد. علاوه بر این، آزمایش ارزیابی تکثیر با استفاده از رنگ XTT، آزمایشی راحت و ساده به منظور ارزیابی تکثیر سلول های طحال می باشد.

هدف از این مطالعه، پیش بینی کل بافت چربی با استفاده از متغیرهای تن سنجی (اندازه ی دور کمر، اندازه ی دور باسن، نسبت دور کمر به باسن، نسبت دور کمر به قد و شاخص توده ی بدنی) بود. مزیت این پیش بینی نسبت به اسکن دگزا از کل بدن، راحتی بیشتر بیمار، استفاده از دوز کمتر اشعه ی یونیزان و کاهش در هزینه ها می باشد.
برای این مطالعه 143 نفر از بزرگسالان مراجعه کننده به مرکز تشخیص ترکیبات بدن و پوکی استخوان اصفهان، مورد اسکن با روش جذب اشعه ی ایکس با انرژی دوگانه (DXA یا Dual-energy X-ray absorptiometry) برای اندازه گیری بافت چربی کل بدن قرارگرفتند. همزمان مقادیر قد، وزن، اندازه ی دور کمر و باسن اندازه گیری شد و مقادیر شاخص توده ی بدنی، نسبت دور کمر به باسن و نسبت دور کمر به قد محاسبه گردید. مجموعه ی داده ها به صورت تصادفی به دو گروه شاهد شامل 100 نفر و مورد شامل 43 نفر تقسیم شدند و تحلیل رگرسیون چندگانه با حذف پسرو بر گروه مورد اعمال گردید. مقادیر پیش بینی برای کل بافت چربی با استفاده از معادلات رگرسیونی حاصل بر روی داده های آزمون به دست آمد و در نهایت، مقادیر پیش بینی شده و مشاهده شده ی چربی کل بدن مقایسه گردید.
با استفاده از روش رگرسیون چندگانه، بهترین معادله ی پیشگو برای پیش بینی کل بافت چربی بدن شامل شاخص توده ی بدنی و جنسیت بود (808/0 = 2R).
جنسیت تاثیر مهمی در رابطه ی بین کل بافت چربی با شاخص های تن سنجی دارد. همچنین شاخص توده ی بدنی نسبت به دیگر شاخص های تن سنجی، دارای توانایی بیشتری در تخمین کل بافت چربی بدن است.

حاملگی خارج رحمی در حال حاضر شایع ترین علت مرگ ناشی از بارداری در سه ماهه ی اول حاملگی است. متوتروکسات در بیمارانی که توده ی خارج از رحم کوچک تر از cm 4 پاره نشده دارند، موثر و تایید شده است. در این بررسی، دو روش درمانی تجویز تک دوز و چند دوز این دارو با هم مقایسه شدند.
در این مطالعه ی نیمه تجربی، 120 زن باردار واجد شرایط که توسط معاینه ی کلینیکی و آزمایش خون و سونوگرافی واژینال، دارای حاملگی خارج رحمی تشخیص داده شدند، در دو گروه درمانی تک دوز و چند دوز متوتروکسات قرار گرفتند. برای گروه با درمان تک دوز، متوتروکسات یک بار تجویز شد و سطح هورمون حاملگی در ابتدا و سپس در روزهای 4 و 7 اندازه گیری شد. در گروه دوم، درمان با متوتروکسات چند دوز شروع شد و این دارو در روزهای 1، 3، 5 و 7 در 4 دوز تجویز گردید. در دو گروه بعد از یک هفته و یک ماه سطح تغییرات هورمون حاملگی بررسی شد. میزان کاهش سطح هورمون در دو گروه مقایسه و میزان شکست درمان در هر دو گروه بررسی گردید.
گروه تک دوز در 76 درصد موفقیت درمانی داشتند. در صورتی که در گروه چند دوز، 7/96 درصد پاسخ درمانی مشاهده شد. پارگی لوله در گروه چند دوز (3/3 درصد) در مقایسه با گروه تک دوز (10 درصد)، کمتر بود.
روش درمانی تجویز چند دوز متوتروکسات در درمان حاملگی خارج رحمی بدون پارگی لوله موثرتر از روش تک دوز است. به علاوه، درمان دارویی تک دوز با پارگی لوله ی رحمی بیشتری همراه است.