به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

s. bashardoust

  • پوریا محمدی، نسترن قطبی*، سیامک بشردوست، صوفیا نقدی دورباطی، سامان صالحی
    سابقه و هدف

    عضله همسترینگ، یکی از عضلاتی است که خطر آسیب ناشی از کاهش انعطاف پذیری آن، بالا می باشد. استفاده از مدالیته های گرمای عمقی، یکی از روش های بهبود انعطاف پذیری عضلات است. با توجه به اینکه تکار درمانی، روشی جدید برای تولید گرما در بافت های عمقی می باشد. این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر کوتاه مدت تکار درمانی و کشش استاتیک بر روی انعطاف پذیری عضله همسترینگ در ورزشکاران انجام شد.

    مواد و روش ها

    این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی یک سوکور بر روی 20 مرد ورزشکار انجام شد. نمونه ها به صورت تصادفی به دو گروه تکار درمانی به همراه کشش استاتیک (10 نفر) و کشش استاتیک (10 نفر) تقسیم شدند و به مدت سه جلسه تحت درمان قرار گرفتند. دامنه حرکتی فعال و غیر فعال باز شدن زانو و میزان جابجایی در آزمون نشستن و رساندن دست ها قبل از درمان، بعد از جلسه اول و بعد از جلسه سوم ارزیابی شدند.

    یافته ها

    میانگین دامنه باز شدن غیرفعال و فعال زانو (درجه) و میزان جابجایی در آزمون نشستن و رساندن دست ها (سانتی متر) بعد از جلسه سوم در گروه تکار درمانی به ترتیب 1/59±72/10 و 1/49±71 و 2/39±35/20 و در گروه کشش استاتیک به ترتیب 1/49±70/70 و 1/05±69/70 و 1/61±34/80 بود. نتایج این مطالعه نشان داد که در هر دو گروه، دامنه باز شدن فعال زانو (0/0001<P)، دامنه باز شدن غیرفعال زانو (0/004=p)، میزان جابجایی آزمون نشستن و رساندن دست ها (0/004=p) بعد از جلسه اول و سوم، بهبود معنی داری داشت. میزان بهبودی هر سه شاخص انعطاف پذیری در گروه تکار درمانی بیشتر از کشش استاتیک بود، اما تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه دیده نشد.

    نتیجه گیری

    مطالعه حاضر نشان داد که تکار درمانی به همراه کشش استاتیک نسبت به کشش استاتیک به تنهایی، افزایش بیشتری در انعطاف پذیری عضلات همسترینگ ایجاد می کند.

    کلید واژگان: تکار درمانی، کشش، کشش استاتیک، عضله همسترینگ، انعطاف پذیری
    P .Mohamadi, N. Ghotbi*, S. Bashardoust, S. Naghdi Dorbati, S. Salehi
    BACKGROUND AND OBJECTIVE

    The hamstring muscle is one of the muscles with a high risk of injury due to loss of flexibility. Using deep heat modalities is one way to improve muscle flexibility. Given that TECAR therapy is a new way to produce heat in deep tissues, the present study was conducted to compare the short-term effects of TECAR therapy and static stretching on hamstring flexibility in athletes.

    METHODS

    This single-blinded randomized clinical trial was performed on 20 male athletes. Samples were randomly divided into two groups of TECAR therapy with static stretching (n=10) and static stretching (n=10) and were treated for three sessions. Active knee extension (AKE) test, passive knee extension (PKE) test, and sit and reach test were performed before treatment, after the first session and after the third session.

    FINDINGS

    The mean values of active knee extension and passive knee extension (degree) and mean values of sit and reach test (cm) after the third session in the TECAR therapy group were 72.10±1.59 and 71±1.49 and 35.20±2.39, respectively, and in the static stretching group were 70.70±1.49, 69.70±1.05 and 34.80±1.61, respectively. The results of this study showed that in both groups, the range of active knee extension (p<0.0001), the range of passive knee extension (p=0.004), and the range of motion in sit and reach test (p=0.004) improved significantly after the first and third sessions. The improvement of all three flexibility indices in the TECAR therapy group was higher than static stretching, but there was no statistically significant difference between the two groups.

    CONCLUSION

    The present study showed that TECAR therapy with static stretching causes a greater increase in hamstring flexibility than static stretching alone.

    Keywords: TECAR Therapy, Stretching, Static Stretching, Hamstring Muscle, Flexibility
  • سیمین بشر دوست*، پروانه باقری متین

    اهداف:

     هدف از پژوهش حاضر شناسایی تفاوت بخشودگی بین فردی و تمایزیافتگی خود در همسران جانبازان و همسران غیرجانبازان بود. 

     ابزار و روش ها

    پژوهش حاضر از نوع تحقیقات غیرآزمایشی است و به روش علی- مقایسه ای در کلیه همسران جانبازان 25 %مراجعه کننده به بنیاد شهید و امور ایثارگران دماوند و همسران غیرجانبازان ساکن شهرستان دماوند در سال 1399 انجام شد. تعداد 80 نفر (40 نفر همسران جانبازان و 40 نفر همسران غیرجانبازان) به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل مقیاس تمایزیافتگی خود و مقیاس بخشودگی بین فردی بود. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از تحلیل واریانس چندمتغیری در نرم افزار 20 SPSS استفاده شد.

    یافته ها

    بین دو گروه همسران جانبازان و غیرجانبازان در مولفه جایگاه من از متغیر تمایزیافتگی خود تفاوت معنی دار وجود داشت (05/0<p) ولی برای مولفه های واکنش پذیری عاطفی، گسلش عاطفی و هم آمیختگی با دیگران تفاوت معنیداری دیده نشد (05/0>p) همچنین در مولفه های ارتباط مجدد و کنترل انتقام جویی، کنترل رنج و درک و فهم واقع بینانه از متغیر بخشودگی بین فردی تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0>p).

    نتیجهگیری

    همسران جانبازان در خصوص حفظ فردیت و استقلال خود در روابط صمیمانه با دیگران و همچنین تعادل بین عقل و هیجان، نسبت به همسران غیرجانبازان از توانایی بیشتری برخوردارند.

    کلید واژگان: بخشودگی بین فردی، تمایزیافتگی خود، همسران جانبازان، همسران غیرجانبازان
    S. Bashardoust*, P. Bagheri Matin
    Aims

    This study aimed to identify the differences between interpersonal forgiveness and self-differentiation in veteranschr('39')- and non-veteranschr('39') spouses.

    Instrument & Methods

    The present study is non-experimental and conducted by the causal-comparative method in all the spouses of 25% of the veterans referred to the Damavand Martyrs and Veterans Affairs Foundation, the spouses of non-veterans living in Damavand in 2020. A total of 80 people (40 veteranschr('39') spouses and 40 non-veteranschr('39') spouses) were randomly selected. The research instruments included the self-differentiation scale and interpersonal forgiveness scale. Multivariate analysis of variance in SPSS 20 software was used to analyze the data.

    Findings

    There was a significant difference between the two groups of veterans chr('39')and non-veteranschr('39') spouses in the component of my status from their differentiation variable (p<0.05), but no significant difference was observed for the components of emotional responsiveness, emotional fault, and integration with others (p>0.05). Also, there was no significant difference in reconnection and revenge control components, control of suffering, and realistic understanding of the interpersonal forgiveness variable (p>0.05).

    Conclusion

    Veteranschr('39') spouses are more capable than non-veterans spouses of maintaining their individuality and independence in intimate relationships with others, as well as the balance between reason and emotion.

    Keywords: Interpersonal Forgiveness, Self-Differentiation, Veterans' Spouses, Non-Veterans' Spouses
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال