تهران یعنی شهر کار، شهر سرعت، شهر حرکت، شهر سرگشتگی. آفتاب نزده، شهر خماری خواب از چشم هایش می زداید و بیدارباش می زند به کارمندان و کارگران تن خسته و خواب آلود تا هر چه سریع تر، از سر ایجاب بقا، دیگر بار پرت شوند به چرخه بی رحم زندگی. اینها اولین چیزهایی است که از تهران فهمیدم. در تهران انسان های بسیاری را دیده ام که صبح اول وقت، سر به شیشه اتوبوس شهری تکیه می دهند و در مسیر محل کار، پلک می بندند بر دوران گیج کننده ایام. زندگی در تهران پیش از طلوع آفتاب آغاز می شود و به چه سرعتی کرکره مغازه ها بالا می رود و شهر جان می گیرد. دیدن اینها برای من عجیب بود; چرا که در شهر کوچک من نیاز به چنین بیداری زودهنگامی نیست و زندگی سرعتی لاک پشت وار دارد.