صنعت نفت به عنوان پیش قراول صنایع مختلف از نظر جذابیت سرمایه گذاری در قرن گذشته، برتری خود را مدیون گرایش به بیرون از مرزهای ملی است. ویژگی جهانی بودن این صنعت بیش تر به واسطه پراکندگی منابع در مناطق جغرافیایی مختلف و به خصوص در کشورهایی که خود کم تر سهمی از تکنولوژی پیچیده اکتشاف و استخراج نفت داشتند و تمرکز تکنولوژی در خارج از آن حوزه هاست، می باشد. این ویژگی باعث گرایش دوسویه برای بسط مناسبات جهانی در این عرصه شده است. از یک طرف صاحبان منابع نفتی به دلیل نیاز مالی، عملا مجبور به بهره برداری از این منابع بوده و از طرف دیگر شرکت های دارای تکنولوژی و سرمایه نیز با انگیزه کسب سود و دسترسی به منابع مطمئن انرژی، به شدت تمایل به حضور بر سر این منابع داشته اند و همین دوسویه بودن ارتباط، مفهوم جهانی شدن این صنعت را هر چه بیش تر شکل داده است.