هر دولتی که می رود برای دولت پس از خود میراثی به جا می گذارد. البته اگر آن چه باقی می ماند با میراث پدری یکی انگاشته شود، به بیراهه رفته و برخلاف مصالح و منافع ملی عمل کرده ایم. اما خیلی وقت ها این گونه عمل نمی کنیم. دولت های جدید هنگامی که به قدرت می رسند، عرصه های گوناگونی را در برابر خود می بینند. یکی از این عرصه ها میراث رسانه ای است.

در ایران تعدادی روزنامه دولتی وجود دارد که در سال های اخیر توسط دولت ها دست به دست می شود. در میان این میراث رسانه ای نقش روزنامه ها بارزتر است. زیرا رسانه های «سیما - آوایی» با انبوهی از مخاطبان سر و کار دارند که در سطوح مختلف قرار دارند. اما در این