کشور ما در موقعیتی قرار دارد که عظیم ترین ذخیره نفتی آن در منطقه ای مشترک قرار دارد و حتی وجود منابع عظیم گازی یعنی چیزی حدود 28 تریلیون متر مکعب گاز می تواند، هم ایران را از نفت بی نیاز کند و هم آن قدر قابل پالایش است که می توانیم با فرآورده های حاصل از آن درآمدی بیش از آنچه از نفت به دست آورده و حتی از آن ضرر کرده ایم را به دست آوریم. این موضوع کاملاروشن است. آن زمان که ما نفت را در حوضچه های مشترکمان یافتیم شریکان ما هزاران بشکه از آن استخراج کرده و سود آن را هم به دست آورده بودند و آن زمان که ما چاه های استخراجی خود را حفر می کردیم آنها در حال چند برابر کردن توان استخراجی خود بودند و حال که ما در حال استخراج هستیم یک روز قطعه نداریم، یک روز کشتی نداریم و در یک کلام آن قدر تاخیر می کنیم که در حال حاضر به ازای هر روز تاخیر در فازهای پارس جنوبی، هفت میلیون دلار ضرر می کنیم یعنی با ضرر ماهیانه هر فاز، خرید یک هواپیمای ایرباس 300A را از دست می دهیم. در این زمان که کشور، هم از نظر توان داخلی و هم تولیدات به استقلال نسبتا مناسبی دست پیدا کرده است بهتر نیست تاخیرات را کنار گذاشته و توان بیشتری را در این زمینه نمایان کنیم؟با توجه به این که درچند سال اخیر توان دولت قابل تحسین بوده است ولی به نظر می آید کشور قطر به عنوان شریک ما در بزرگترین ذخیره گازی و نفتی، آن قدر از ما جلو است که هر روز تاخیر ما، علاوه بر از دست دادن سود آن، چه از لحاظ معنوی و مادی، ضررهای جبران ناپذیر دیگری هم داشته است. در یک کلام پارس جنوبی با این عظمت نباید فقط معطل تاخیرات در استخراج شود و استخراجش را فدای حاشیه ها کند. به هر حال با وجود تلاش مسئولان نفتی و توان بالای آنها در عرصه نفت و پالایش هنوز هم نیاز به افزایش توان، احساس می شود. آیا مسئولان هنوز هم منتظرند یا از امروز رویکرد هدفمند دیگری را دنبال می کنند و به راستی این نعمت خدادادی تا کی به خاطر تاخیرهای ما صبر می کند؟