تاثیر عوامل خانوادگی و شخصیتی بر فرار دختران از خانه

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر عوامل خانوادگی و شخصیتی بر فرار دختران از خانه می باشد. نمونه پژوهش عبارت بود از 30 دختر فراری شهر تهران و 30 دختر عادی مدارس راهنمایی و دبیرستان که به عنوان گروه همتا به صورت تصادفی انتخاب شدند. برای بررسی ویژگی های خانوادگی و شخصیتی آزمودنی ها از پرسشنامه پژوهشگر ساخته و فرم 71 سوالی شخصیت سنج چندوجهی مینه سوتا (MMPI) استفاده شد. تجزیه و تحلیل آماری داده های پژوهش با استفاده از آزمون های مجذور خی و t گروه های مستقل انجام شد. نتایج به دست آمده نشان داد که بیشترین میزان فرار در سنین 16-18 سالگی اتفاق افتاده است. همچنین بین تمامی متغیرهای جمعیت شناختی به جز اعتیاد، و وضعیت دختران در سطح 5 درصد ارتباط معناداری وجود داشت.
دختران فراری در مقیاس های افسردگی(D)، هیپوکندریا (Hs)، انحراف اجتماعی-روانی (Pd)، و پارانوئیا (Pa) در آزمون MMPI خیزک بالاتری داشتند. بدین ترتیب آنها دچار افسردگی و اندوه هستند، احساس گناه و تقصیر می کنند و نسبت به جسم و دردهای جسمانی خود اشتغال فکری دارند. اغلب این دختران فراری به خشم و نزاع با دیگران گرایش داشته و در ارتباط خود با افراد صاحب قدرت و مقام مشکل دارند. خشمگین، حق به جانب، حساس و بدگمان هستند. برای پیشگیری از بروز آسیب های روانی–اجتماعی نظیر فرار دختران از خانه، توسعه خدمات روانشناختی و مشاوره ضروری است.