شهرنشینی و تاثیرات آن بر امنیت غذا، آب و انرژی در ایران نمونه موردی: شهر شیراز

شهرنشینی در ایران امنیت آب، غذا و انرژی را تهدید می نماید. همچنین دلیل اصلی شهرنشینی و گسترش شهرها مهاجرت از مناطق روستایی به شهری است. در این پژوهش به شیوه توصیفی- تحلیلی روند شهرنشینی در شهر شیراز از سال 1335 تا 1385 و تاثیر این گسترش بر امنیت غذا، آب و مصرف انرژی شهروندان مورد بررسی و تحلیل قرار می گیرد. شهر شیراز در جنوب ایران دارای جمعیت 170659 نفر در سال 1335 و 1351181 نفر در سال 1384 بوده است. بنابراین جمعیت شیراز در این بازه 8 برابر گردیده است. این مطلب مهاجرت بسیار و رشد سریع شهرنشینی را نشان می دهد. همچنین در سال 1335 مساحت شهر 894 هکتار بود و به باغهای زیبای 1565 هکتاری و زمین های زراعی، حاصلخیز و مراتعی 35714 هکتاری مزین بود و در سال 1368مساحت باغهای شیراز به 5962 هکتار رشد نمود. در سال 1385 مساحت شهر 21 برابرگردید و این شهرنشینی سریع نه تنها 2987 هکتار از باغها را بلعید، بلکه 18000 هکتار از زمین های زراعی، حاصلخیز و مراتع را نیز ناپدید کرد. بنابراین تغییر کاربری زمین در شیراز بدلیل شهرنشینی بسیار زیاد بوده و این مطلب نه تنها به کاهش جدی محصولات کشاورزی و باغی منجر گردیده، بلکه مشکلات بسیاری برای مردم ایجاد نمود. نیاز به آب در همین بازه تقریبا افزایشی 15 برابر داشته و مصرف انرژی الکتریسیته شیراز از سال 1347 تا 1385 افزایشی 70 برابری داشته است. بدین منوال؛ بررسی های اولیه نیاز به تعمق درباره تاثیرگذاری شهرنشینی بر منابع آب، امنیت غذا و مصرف انرژی را نشان می دهد.