کشف جهان اجتماعی بیماری روانی، بازنگری در ماهیت بیماری روانی و تاکید بر ساخت زبانی آن

روان شناسی فرهنگی حوزه جدیدی است شامل نسخه ی جهان شمول بین- فرهنگی که از گفتمان خاص تاریخی و فرهنگی مشتق شده است. آسیب شناسی روانی فرهنگی از زمان بازنگری مهم کلاینمن (1988)، با هدف به روز کردن بازنگری های گذشته، ارزیابی مفهوم سازی ها و روش های جاری و تشخیص گرایش های شاخص، پیشرفت های مفهومی به ویژه تحولاتی در تعریف فرهنگ و بررسی هم جریان های خاص و هم جریان های عام فرهنگ، سهم فرهنگ در تشخیص برایDSM-V و گزارش سازمان جهانی بهداشت روانی، مورد بررسی مجدد و مقایسه قرار گرفته و به مواردی از بیماری ها از جمله افسردگی و اسکیزوفرنی اشاره شده است.
هدف از پژوهش حاضر بیان این مطلب است که بیماری روانی ساخت زبانی دارد و آن را به منزله موضوع و مساله فرهنگی مورد بررسی قرار داده است.
روش پژوهش تحلیل گفتمان است. تحلیل گفتمان به منزله روش پژوهش کیفی، زبان و سخن را مورد واکاوی قرار می دهد. واحد تحلیل گفتمان روایت است. روایت متنی است فرهنگی، نظریه ای علمی یا کنشی اجتماعی. در تحلیل گفتمان با تحلیل زبان و سخن و تفسیر دیدگاه ها و نظریه ها، پژوهشگر تلاش می کند روایت زیر ساخت آنها را مورد بازشناسی قرار دهد. تحلیلگر با بررسی و تحلیل الگوهای گفتمانی، الگوهایی که به هنگام به کارگیری منابع گفتمانی خلق می شوند، در صدد آن است تا منابع تشابه و تفاوت را بازشناسی کند.
در سال های اخیر پژوهش های آسیب شناسی روانی فرهنگی تبدیل به عاملی مهم شده است. در روان شناسی فرهنگی و آسیب شناسی روانی فرهنگی مهمترین مساله آگاه شدن از تعریف فرهنگ به عنوان گفتمان و نقش آن در تعریف و تبیین و تعیین بیماری روانی است.. تمرکز آسیب شناسی روانی فرهنگی بر زبان و ساخت جهان اجتماعی زبان است. و در سایه نقش آفرینی زبان است که می توان به مفهوم یکپارچه ای از بیماری روانی به منزله یک ساخت اجتماعی و فرهنگی دست پیدا کرد.
هدف غایی آسیب شناسی روانی فرهنگی کاستن از رنج و بهبود زندگی افراد است. تعریف اصلاح شده ما از فرهنگ منجر به تحلیلی از نشانه ها و منابع آسیب شناسی روانی در سطوح متعدد فردی، خانوادگی، جامعه و سیستم اجتماعی گسترده تر شد که مورد نیاز برای این هدف می باشد. همچنین فرهنگ به عنوان فرایندی پویا، متغیر و گفتمانی در نظر گرفته می شود که زبان با نقش آفرینی در ساخت اجتماعی به آن شکل می دهد.