فناوری های پرداخت روی چوب در معماری بومی مازندران

هدف از ارایه این مقاله بررسی فناوری های متنوع کار بر روی چوب در معماری بومی مازندران با ابزارها و شیوه های مختلف است. مساله اصلی در این مقاله نحوه و شیوه تراش، برش و پرداخت بر روی چوب و ایجاد اتصالات چوبی توسط هنرمندان بومی و استفاده از آن در معماری بومی مازندران است.
دستاوردهای مقاله نشان میدهد: چوب به عنوان یک نوع مصالح بومآورد خاص کاربرد فراوانی در بخشهای سازهای و تزیینی معماری بومی مازندران داشته است. نجاران بومی این منطقه که در برخی مواقع همتراز با معماران بومی بودند با استفاده از ابزارهایی مانند اره، تیشه، چکش، اسکنه و... اتصالات کل به کلی، داغلهای، فاق و زبانه و اتصالات طولی نیم و نیمساده، نیم و نیم فارسی و... بر روی چوب ایجاد نموده و از آن در بخشهای مختلف سازهای به عنوان تیر(نال)، ستون، کلاف، دیوار، نعل درگاه استفاده میکرده اند. بیشتر اتصالات بدون استفاده از میخ و پیچ بوده است تنها در برخی مواقع برای اتصال قویتر و ظریفتر از میخ و پیچ استفاده میشده است. در بخش تزیینات وابسته به معماری و صنایعدستی ضمن بهرهگیری از ابزار و اتصالات بالا، بر روی چوب به صورت ظریفتر پرداخت نموده و با ایجاد شیار، نقشبرجسته، گرهچینی و خوشنویسی از آن در ساخت در و پنجره و ضریح، شباک، کترا و... استفاده میشده است. فناوری های بومی در هنر نجاری منطقه مازندران به طرز چشمگیری شکوفا شد و در انواع بخشهای معماری با جلوه های تزیینی خودنمایی میکند. روش تحقیق در این مقاله به صورت توصیفی - تحلیلی با توجه به منابع کتابخانه ای و میدانی میباشد.