بررسی فعالیت الکتریکی برخی از عضلات اندام فوقانی در شوت جفت موفق و ناموفق بسکتبالیست های حرفه ای

هدف از انجام این تحقیق، مقایسه فعالیت الکتریکی عضلات اندام فوقانی حین اجرای شوت جفت موفق و ناموفق بسکتبال در دو فاصله ی 25/4 و 25/6 متر بود.
6 نفر از بسکتبالیست های حرفه ای که در سوپر لیگ بسکتبال سابقه ی فعالیت داشتند با میانگین سنی 09/2 ± 23 سال با کسب رضایت در آزمون شرکت کردند. از دستگاه الکترومایوگرام ME6000 T16 جهت ثبت فعالیت الکتریکی عضلات در فرکانس 1000 هرتز استفاده شد. از آزمون آماری ویلکاکسون جهت بررسی تفاوت ها در سطح 05/0 استفاده گردید.
نتایج خروجی شامل زمان فعالیت، میانگین فعالیت عضلات و سطح زیر منحنی پتانسیل الکتریکی بود که در عضلات فلکسور کف دستی زند اعلایی، سه سر بازو و دلتوئید قدامی مورد بررسی قرار گرفت. بین پارامترهای بررسی شده در هر یک از دو فاصله ی مذکور در شوت های جفت موفق و ناموفق اختلاف معنی دار مشاهده نشد. در بررسی شوت های موفق بین دو فاصله ی 25/4 و 25/6 متر مشخص شد که میانگین فعالیت عضلات فلکسور مچ دستی زند اعلایی (049/≤0p) و دلتوئید قدامی (019/≤0p) و همچنین سطح زیر منحنی پتانسیل الکتریکی (037/≤0p) و زمان فعالیت (028/0≤ p) عضله سه سر بازویی، با افزایش فاصله به طور معنی داری افزایش یافته است.
در نگاه کلی به نظر می رسد با افزایش فاصله از حلقه، افزایش در زمان فعالیت و سطح زیر منحنی عضله ی سه سر بازویی نقش مهمی را در شوت جفت ایفا می کند.