نقش آموزه های اسلامی در تربیت زبان

هدف این مقاله، بررسی نقش تربیتی زبان در آموزه های اسلامی بوده است. پژوهش حاضر با بهرهگیری از رویکرد کیفی و با روش توصیفی- تحلیلی، انجام و با استفاده از منابع موجود، به تحلیل و بررسی نقش تربیتی زبان در آموزه های اسلامی پرداخته است. نتایج به دست آمده نشان می دهد که زبان، مهم ترین دریچه ای است که به روح انسان گشوده می شود و اگر این وسیله ارتباطی نبود، هرگز انسان نمی توانست تا این حد در علم و دانش و تمدن مادی و مسائل معنوی دینی و اخلاقی پیشرفت کند. نعمت بیان به عنوان بزرگ ترین نعمت در سوره الرحمن بعد از نعمت آفرینش انسان معرفی شده است. زبان در عین اینکه یکی از بزرگ ترین نعمتهای پروردگار است، تا حد زیادی خطرناک هم می تواند باشد؛ تا آنجا که سرچشمه گناهان بی شماری شود و خرمن سعادت انسان را به آتش کشاند. بنابر این، برای اینکه زبان مانع سعادت انسان نشود، بایستی مطابق آموزه های اسلامی باشد؛ از جمله اینکه شیوه بیان باید مستدل و محکم، مودبانه و عاشقانه، پسندیده و به اندازه، نرم و مهربانانه، رسا و واضح، کریمانه و بزرگوارانه، زیبا و نیکو، نیک و پسندیده و همچنین گفتاری متکی به عدالت و به دور از نزاع و خشونت باشد و موقعی از باطل به دور خواهد بود که آفات زبان را به آن راه نباشد؛ به طوری که برای تبری از آفات زبان، راهکارهایی همچون: سنجش زبان، حفظ زبان و سکوت و صمت سفارش شده است.