مقایسه رویکردهای حفاظت و نسبت آنها با خوانش و درک اثر هنری

در قرن نوزدهم میلادی، حفاظت به معنای حفظ حقیقت اثر و آشکارسازی آن و در دوره های بعد به معانی دیگری چون تسهیل کننده عمل خوانش، تعریف شد. حفاظت، در هریک از این تعاریف و معانی چه آشکارسازی و چه تسهیل عمل خوانش، به فهم و تفسیر اثر باز می گردد. توجه به جنبه های غیر مادی اثر در کنار جنبه های مادی باعث می شود تا درک معانی و خوانش آنها، جنبه های دیگر فهم و دریافت را روشن سازند. بنابر آنچه بیان شد، پرسش بنیادین پژوهش حاضر این است که چه رابطه ای میان رهیافت های فهم و دریافت اثر هنری و نظریات حفاظت وجود دارد. همچنین، آیا می توان گفت وظیفه حفاظت گر در لحظه حفاظت تفسیر اثر است و بر مبنای آن، مراحل بعدی حفاظت شکل می گیرد. بدین منظور در این پژوهش تلاش شده تا با بررسی نظریات حفاظت و رهیافت های هرمنوتیک و دریافت اثر، وجوه مشترک آنها بررسی شود. همچنین، نشان داده شود که لحظه حفاظت همان لحظه درک و شناخت اثر است و این معرفت به دست نمی آید مگر اینکه حفاظت گر همچون مفسر به تفسیر اثر بپردازد. تا آنجا که نظریه پردازان حفاظت نیز از ابتدا تاکنون اصول حفاظت را با رویکردهای تفسیری چون نیت هنرمند، اثر و مخاطب پایه ریزی کرده اند. براین اساس نگارندگان در مقاله پیشرو با بهره گیری از روش تحلیلی- استنباطی و استفاده از مستندات و مکتوبات نظریات و رهیافت های حفاظت، هرمنوتیک و نظریه دریافت را باهم مورد مقایسه و تطبیق قرار داده اند. افزون بر اینها وجوه مشابه آنها را نیز مشخص نموده اند تا دریابند که حفاظت چه در تعاریف و چه در دیدگاه نظریه پردازانش، نیازمند رویکردی تفسیری است. اگرچه در بعضی نظریه ها وجهی چون نیت هنرمند شاخص شده است بااین همه، هرکدام از رویکردهای تفسیر لازم است؛ اما به تنهایی کافی نیست. چراکه هر اثر وجودی منحصر به فرد دارد و نیازمند تفسیری خاص است و نمی توان همه آثار را صرفا براساس یک رویکرد حفظ کرد.