بایسته های پلیس در میانجی گری کیفری

میانجی گری به عنوان یکی از اصلی ترین روش های عدالت ترمیمی، به نحو گسترده ای در کشورهای مختلف مورد استفاده قرار می گیرد. رضایت و حفظ حقوق بزه دیده، حفظ حقوق بزه کار، پیروی از اصل پذیرش مسئولیت توسط بزه کاران، اعاده نظم از دست رفته جامعه از طریق بازاجتماعی شدن بزه کار و ترمیم روابط خدشه دارشده ی بین کنش گران جرم، از جمله اهداف این روش است. حل وفصل موضوع کیفری در برنامه ی میانجی گری کیفری، به کمک فرد سوم بی طرف، به عنوان میانجی یا تسهیل کننده که در این تحقیق پلیس است، با حضور بزه کار، بزه دیده و جامعه ی آسیب دیده در جلسه ی میانجی گری شکل می گیرد. کم ترین مزیت های میانجی گری کیفری برای نظام دادگری جنایی، کاهش حجم ورودی پرونده، کاهش هزینه و وقت است. بنابراین برای به دست آوردن مزایای این روش و رضایت و حفظ حقوق بزه دیده و بزه کار، باید نهادهای دخیل در پدیده ی مجرمانه به خصوص پلیس، که جزء اولین نهادهای مواجه شونده با جرم هستند، الزامات قانونی و اجرایی لازم را جهت اجرای برنامه به دست آورند و از این ظرفیت به عنوان روشی پذیرفته شده و استاندارد، به صورت بهینه استفاده نمایند.
پلیس سنتی، برای انجام وظایف خود به دو روش اقدام به حل و فصل موضوعات کیفری می کند؛ 1. مواجهه با جرائم مشهود کم اهمیت مانند: ضرب و شتم ساده و برخورد مستقیم و در صحنه و 2. انجام اقداماتی انتظامی و خدماتی در مراکز انتظامی.
با تاسیس واحدهای مددکاری و مشاوره در کلانتری ها در سال 1379، میانجی گری کیفری پلیسی به صورت رسمی جزء وظایف سازمان پلیس قرار گرفت. طبق آمار در نیمه ی اول سال 1391، بیشتر مسائلی که در این دوایر مورد رسیدگی قرار می گیرند عبارتند از: اختلافات خانوادگی، حقوقی و درگیری. در این تحقیق زمینه های ایجاد برنامه میانجی گری کیفری و مبانی نظری اهمیت و ضرورت آن توسط پلیس بیان خواهد شد و در ادامه شیوه های میانجی گری کیفری و عملکرد پلیس در مواجهه با افراد و انتقادات وارد بر انجام میانجی گری توسط پلیس بیان شده است. در پایان راهکارهای مناسب برای ارتقای این راهبرد در پلیس و به خصوص واحدهای اجرایی و صفی کلانتری ها ارائه شده است.