معرفی و تحلیل نظریه وابستگی به نظام رسانه ای

نظریه وابستگی به نظام رسانه ای یا به اختصار «نظریه وابستگی» در سال 1976 توسط ساندرا بال روکیج و مالوین دفلور ارائه گردید. این نظریه ریشه در ادبیات جامعه شناسی سنتی داشته است. و هدف این مقاله نشان می دهد که چگونه رسانه ها و مخاطبان آن ها می بایست در چهارچوب نظام گسترده اجتماعی پیرامونشان مورد مطالعه قرار گیرند.
در این نظریه روابط متقابل نظام های اجتماعی، رسانه های جمعی و افراد در قالب توصیف تاثیرات رسانه ای در سه دسته شناختی، احساسی و رفتاری تشریح می گردند.
فرضیه بنیادین و اصلی آن این است که هر چقدر میزان وابستگی افراد به رسانه ها بیشتر باشد این رسانه ها نقش مهم تری را در حیات اجتماعی آن ها ایفا خواهند نمود. این وابستگی در چهارچوب رفع نیازهای افراد از طریق بهره گیری از منابع اطلاعاتی در اختیار رسانه ها صورت می گیرد و تابعی است از شرایط اجتماعی پیرامون فرد و رسانه.
به این ترنیب در شرایط مختلف اجتماعی می توان صورت بندی های متنوعی را در وضعیت روابط متقابل فرد و رسانه تصور نمود. در این نوشتار تلاش می شود تا در ابتدا بنیادهای مفهومی نظریه وابستگی به رسانه های جمعی مورد توجه واقع شده و سپس مدل مورد تاکید این نظریه تشریح گردد. در گام بعد در چهارچوب این نظریه انواع محتلف تاثیرات رسانه ها بر مخاطبان در بستر نظام اجتماعی توصیف می گردد و در ادامه بنیان های این نظریه در فضای نظریات اجتماعی و ارتباطی به اختصار مورد بحث قرار گرفته و در نهایت ضعف های نظری بنیادین آن از منظر معتقدان ارائه می گردد.