بررسی مبانی نظری دستور زایشی براساس آموزه های قرآن کریم

دستور زایشی یکی از مهم ترین نظریه های تاثیرگذار در زبانشناسی در نیمه دوم قرن بیستم و امروزه نیز از پرطرفدارترین نظریه ها در این دانش است. این نظریه اگرچه از زمان طرح آن توسط چامسکی (1957) تاکنون بارها تعدیل شده و به صورت معقول تری ارائه شده است ولی مبانی شکل دهنده آن در همه این تحولات ثابت مانده است.
در این جستار ضمن معرفی این مبانی به نقد برخی از این مبانی از منظر برداشت هایی از قرآن مجید پرداخته شده است. در این پژوهش اعتقاد به وجود پیش زمینه یادگیری زبان به صورت فطری، اختصاص زبان به نوع انسان، اصالت صورت زبانی و همچنین سطوح قابل تعریف در زبان از این منظر به نقد گذاشته شده است.
با استفاده از محیط کتابخانه ای معتبر و به کارگیری آخرین منابع موجود در این زمینه اسناد به دست آمده مورد کنکاو و بررسی قرار گرفت. این بررسی نشان می دهد که با توجه به اشاراتی که از قرآن در این زمینه ها قابل دریافت است برخی از این مبانی از جمله ذاتی بودن زبان قابل توجیه به نظر می رسد.
در مواردی نظیر ادعاهایی که در خصوص عدم وجود زبان در حیوانات صورت گرفته است لازم است تعدیل های لازم صورت گیرد. این بررسی اظهار امیدواری می کند که نظریاتی که به همراه صورت، معنا و بعد نشانه شناختی زبان را مد نظر قرار می دهند بتوانند توصیف قابل قبول تری از زبان ارائه دهند.