کاربرد اصول گرایس در گفتار کودکان پسر مبتلا به اوتیسم و سالم

اوتیسم (درخودماندگی) نوعی اختلال رشدی- عصبی است که مشکل در زبان و گفتار یکی از مشخصه های اصلی آن است. در پژوهش توصیفی- تحلیلی حاضر که از نوع مقطعی است، با ضبط گفتار روزمره کودکان، میزان پایبندی به اصول گرایس در گفتار 20 کودک پسر شش تا یازده ساله مبتلا به اوتیسم در مراکز توانبخشی کرمان با 20 کودک پسر سالم شش تا یازده ساله از مدارس ابتدایی و راهنمایی شهر کرمان مقایسه می شود. یافته ها با استفاده از آزمون دقیق فیشر در نرم افزار SPSS نسخه 19 پردازش شدند. نتایج نشان می دهد که بین کودکان مبتلا به اوتیسم و کودکان سالم در رعایت اصول کمیت، ارتباط و حالت تفاوت معناداری وجود دارد. عدم رعایت اصول گرایس موجب می شود گفتار کودکان مبتلا به اوتیسم بی معنی و بی ارتباط به موقعیت و بافت زبانی به نظر برسد و نشانگر این نکته است که عملکرد این کودکان در راستای نظریه ذهن نیست.